1985 begon wat rustig, ik had weer wat tijd om de judomat op te gaan en me bezig te houden met de komende ASEAN-games.( Association of Southeast Asian Nations ) een soort Europese kampioenschappen voor daar dus. Er waren wat judoka geselecteerd om de natie te vertegenwoordigen in, ik meen Taiwan. Ik heb ze een behoorlijke training meegegeven, maar geen van hen keerde terug met eremetaal. Zoiets vraagt jaren van voorbereiding, niet een snelle inhaaltraining van enkele maanden. Dat lukt nooit.
-->
Er brak toen een periode aan waarin ik door de bomen het bos niet meer zag, en daarmee bedoel ik de titels van enkele films van Cirio Santiago, een lokale beroemdheid die in 1995 president van de Philippine Film Development Fund werd. Hij stierf in september 2008. Met tussenpozen kwam ik bij hem op de set, soms met enkele weken interval. Dit was ook de tijd waarin ik Teddy Page en Richard Harrison ontmoette.
Zo gebeurde het dat ik voor een ninja-achtige film een halve of hele dag bezig was en ik pas later hoorde dat het opnames waren voor “ Blooddepts”. Een week later stond ik met Richard Harisson in “Eliminator”. Het deed wat rommelig aan.
Alsof ik hem gisteren voor het laatst gezien had, ging hij met een verhaal verder waar hij de vorige keer mee geëindigd was. Het ging over zijn zoon Sebastiaan waar hij apentrots op was. Hij raakte niet uitgepraat over deze nazaat van hem. Een hele sympathieke man met duidelijk zichtbare haar-implantaten en veel plezier in zijn werk. Hij heeft een waslijst op zijn filmografie staan daar wordt je niet goed van en hoewel het voornamelijk B-movies zijn vind ik het een prestatie....
Ik had ook weer een aantal titels op zak en was benieuwd wanneer ik de tien zou halen.25 jaar later kwam ik er pas achter dat deze titels voor de zelfde film staan...
...Hetzelfde gebeurde me met:
The Destroyers, Kings Ransom en Devastator. Allemaal aka's
Kings Ransom of één van die andere..
Onder één van deze titels is er een opname gemaakt waarbij jacht werd gemaakt op een groepje wiettelers en criminelen. En ik was er één uit dat groepje. Ik was zelfs meer dan één..... Ik had enkele malen een wederopstanding, want er werden zovelen van ons afgeschoten dat het groepje gekrompen was en aangevuld moest worden. Na een metamorfose stond ik dan even later onherkenbaar weer klaar voor de volgende stunt.
De opzet van de volgende val zat simpel inelkaar. Terwijl ik op de vlucht ben moet ik in de lus van een klaarliggende boobytrap lopen en dan ondersteboven hangend aan één been, aan een touw naar boven schieten.
“ Op de plaats des onheils val ik plat op m'n bek door mezelf pootje te haken, m'n wapen vliegt bij me vandaan. De camera stopt. De lus wordt zorgvuldig om mijn enkel bevestigd terwijl ik niet van mijn positie kom.”
Met een tussenshot vanuit een andere hoek werd er dan later gemonteerd naar camera 1 die inmiddels weer draaide. De eerste keer werd ik op 'action' te hoog de boom ingetrokken en verdween uit beeld. Dat moest over. Een man of vier stonden buiten beeld aan het uiteinde van het touw te trekken en kregen een merkteken waar ze moesten stoppen. Ik werd terug op m'n plek gelegd en toen was het: “Ready for take two?” en ging ik de lucht weer in.
Nog niet goed, ja de hoogte wel, maar ik draaide rondjes en stuiterde steeds tegen de boomstam die ik verwoed probeerde te pakken om uit mijn netelige positie te komen, al scheldend en schreeuwend om hulp. Niet naar de zin van Cirio, die was wat anders van plan. Het moest opnieuw. Voor de derde keer omhoog.
Ik was nog niet halverwege toen ik met de zelfde vaart weer terugging, ik had nog net de tijd mijn hoofd in te trekken voordat ik met een smak op de grond neerkwam. De knoop die was gelegd om het touw te verlengen was losgeschoten, allevier die gasten lagen ook op hun gat. Ik reageerde pissig, gooide m'n pruik weg en riep dat ze maar een ander moesten nemen voor hun amateur-klussen. Ik had de val goed kunnen breken en me niet bezeerd, maar geen zin meer om zo ongemakkelijk ondersteboven te hangen. Ik was er klaar mee, ik was al een keer of vier 'verongelukt' en vond het genoeg voor die dag. Er werd een andere 'double' van stal gehaald die het op zijn beurt mocht proberen.
Op een afstandje zat ik het tafereel in ogenschouw te nemen en zag dat mijn dubbel niet hoefde te struikelen, maar direct ondersteboven hangend in positie werd gebracht. Ik snapte het even niet, waar ging het om ? Ik had het nog niet door toen ze een bamboe rekwerk met allemaal scherpe spiesen erop tegen hem aan zetten en hem er tussenin pasten. Toen ik vroeg wat ze gingen doen, kreeg ik te horen dat dadelijk het raam weggetrokken zou worden, maar dat de film naderhand achteruit zou worden afgespeeld. Ik zag het voor me, en waardeerde de list. Geïnteresseerd bleef ik kijken hoe ze dat gingen aanpakken
Dezelfde vier gasten stonden weer klaar om aan het touw te trekken. Ik hoop dat ze een betere knoop gelegd hebben, dacht ik nog. Er werd actie geroepen en de vier trokken met een vaart het raamwerk van de gespietste man af.. Mijn hart sloeg over toen twee van de vier, in hun ijver, onderuit gingen en de grip op het touw verloren. Het raster zwiepte terug en ik vreesde het ergste.
Op het laatste moment werd het moordtuig gestopt doordat bijstanders het slippende touw hadden gepakt. Ik kreeg een wee gevoel in m'n buik, omdat ik daar had moeten hangen. En zouden ze dan ook op tijd het touw gepakt hebben ...?
Het was eigenlijk best gevaarlijk werk, constateerde ik.
Toch zou ik nog nog meer films doen met Cirio Santiago en de zijnen.
.
No comments:
Post a Comment
Comments will await moderation.
Note: Only a member of this blog may post a comment.