Paul Vance

Just picked up that my old buddy Paul Vance, who got me into the film-industry in the early 80's, is doing OK .  Well, quite some guys I happen to know during that time made it and are doing good. Some are dead, and some are barely alive , ain't too good either!! But I'm glad to have found a couple of links back to the past and really look forward finding more.

Iriscopie / Iriscopy / Iridology

Your body, projected in your eyes.....

click pix. to enlarge...

  

The History of Iris diagnosis
By Theodor Kriege
Compiled by Ivor Hughes

Before commencing the study of Iris diagnosis, it is necessary to clarify two terms which are always being confused: Iris-diagnosis and Eye-diagnosis.
These two terms are not synonymous. Iris diagnosis is the observation and diagnosis of disease from the iris, and is sometimes referred to as Iriscopy. Eye-diagnosis is the observation and diagnosis of diseases affecting the whole eye, including the pupil and iris, and the immediately surrounding parts. Strictly speaking, this should be referred to as Ophthalmoscopy.

The observation of changes on, in, and around the eyes is very old. References to it are found in the works of Hippocrates, as also in the Medical School of Salerno, and in Philostratus. The first reference to it by a physician of more recent times is found in the work of Philippus Meyens. In his book Chiromatica medica, published in Dresden in 1670, he draws attention to the signs in the iris and their interpretation. His comments on iris diagnosis are here quoted for their historical significance:
The upper part represents the head. Since the stomach has a close relationship to it, then all diseases originating in the stomach are found in the eyes. The right side of the eyes shows the state of all organs inside the body which lie on the right side, such as the liver, the right thorax and the blood vessels. The left side of the eyes can show all organs which lie on the left side, therefore the heart, left thorax, spleen and small blood vessels. Conditions of health and disease arising from the heart are found here, especially weakness of the heart or fainting. . . .
The lowest part of the eyes represents the genitalia and also kidneys and bowels, from which colic, jaundice, stone, diseases of the gall and venereal diseases are to be found. These signs consist of vessels, weals and flecks. If the eyes have far too many lines and flecks they signily a state of unhealth in respect of the whole body. Red lines or flecks signify hot-bloodedness. White flecks indicate watery blood. . . . (Quoted from Herget aus Rossdorf)

Somewhat later the works of Johann Siegmund Eltzholtz appeared, in Nurnberg, 1695. In 1786, Christian Haertels published in Gottingen a dissertation under the title De oculo et signo (The eye and its signs).
Even though the significance of the eye was acknowledged in olden times, and special attention directed to it, nevertheless almost all these works refer even more to the Symptomatology. The complete examination, comprising inspection of the urine, diagnosis from the hand, nails and feces, assessment of hereditary taints, and diagnosis from the tongue, are neither taught nor acknowledged today in the technical colleges, with the exception of urine analysis where there is some acceptance. However, it is very important to remember that up to the beginning of the nineteenth century, such methods were an important part of orthodox medicine.
The true discoverer of Iris diagnosis in its present form was the Hungarian physician—Dr. Ignatz von Peczely (1822-1911). In the year 1881 he published the method in his work — Discoveries in the field of Natural Science and Medicine: Instruction in the study of Diagnosis from the Eye.
On the basis of several decades of comparative study, von Peczely taught that certain indications in the iris were to be related to organic diseases, and that from the localisation of such a sign conclusions could be drawn as to the disease of the corresponding organ.He developed an iris-topography in which every organ had its proper place. According to Peczely's iris-chart of 1881, the right half of the body is projected into the right iris, and the left side of the body into the left iris.
The head and thorax are shown correspondingly in the upper half of the iris; the arms, abdominal organs and legs in the lower half of the iris. Medially placed organs are localised in both irides.
The heart is shown in the left iris at 3 o'clock (15 mins). The whole area inside the iris-wreath is correlated with the gastro-intestinal tract, showing the ascending colon in the right iris, the transverse colon in both irides, and the descending colon (including sigmoid and ampulla) in the left iris. (Quoted from Herget)

In the year 1893, the Swedish pastor Liljequist brought out a work entitled Oin Oegendiagnosen. The book consisted of 284 pages, and an atlas with 258 monochrome and 12 coloured double-iris drawings. At first, he maintained that he developed eye-diagnosis independently from Peczely, and goes so far in the above work as to correct Peczely's statements.
From about the year 1887, the Tubingen ophthalmologist Schlegel supported Iris diagnosis. His book, The Eye-diagnosis of I. v. Peczely, was well known at that time. The names of others who were prominent at the turn of the century should be mentioned: Stiegele, Rapp, Wirtz, Zoepperitz.
However, these well-known names are superseded in significance by that of Pastor Felke (1856-1926), to whom the credit belongs for complete originality in this field. His eye-diagnosis, upon which he himself unfortunately never wrote, has been expounded by A. Miiller in a book, The Eye-diagnosis based upon the principles of Pastor Felke.
Even after his death, Felke influenced the development of Iris-diagnosis through his pupils, whose influence is still evident today. To this group belong H. Hense, as well as Frau Pastor Madaus and her daughter, Eva Flink, together with many other indirect pupils.
Many of these pupils have in their turn acquired student groups.
Other well-known authors and investigators should here be mentioned: Maubach, Dr. Schnabel and Thiel; Anderschou in England; Collins, Kritzer and Jensen in the U.S.A.; Vannier in France. The list may be concluded with the names of Angerer, Baumhauer, Deck, Kronenberger, Struck, Dr. Unger and Dr. Wermuth.
Much is still to be done, and many pages have yet to be added to the history of Irisdiagnosis.

~~REFLEX -POINTS ~ACUPRESSURE~~

1. EAR POINTS ,
2. HAND AND FOOT (Korea),
3. HAND PROJECTION,
4. RISCOPY ,
5. MERIDIANS,

_

A. ~~~~~ WHAT'S YOUR PROBLEM ?~~~~~

List of health problems ( and what to do !)

deel 3:..vervolg Firebird Consp. (NL)

“The Firebird Conspiracy”, (vervolg)

We moesten er voor naar Manila, daar ontmoette ik Pio Lee en June Gaillardo die voor hun film aan het casten waren. Na wat inleidend gepraat van Paul werd ik voorgesteld en kreeg na het beantwoorden van een paar vragen gelijk een contract onder m'n neus gestopt. Wat verbouwereerd door deze snelle besluitvaardigheid heb ik het gelijk getekend en kreeg te horen dat we over een aantal dagen paraat moesten staan om naar een lokatie in Laguna af te reizen. Ik keek Paul schuin aan en zei tegen hem: “Dat wist jij stinkerd !” Hij grijnsde wat. Maar het bleek dat we voorlopig ten noorden van het meer zouden blijven, later stonden er ook opnamen geplanned voor Los Baños, dat was meer in de buurt. Ik kreeg nu ook pas te horen dat Paul mede-scriptwriter was en best een vinger in de pap had. Nick, met al zijn oorlogservaring en kennis van wapens en explosieven had onze out-fit zoals uniformen en wapens ergens op de zwarte markt geritseld.
Het spul was nagenoeg nieuw, waarschijnlijk van een vrachtwagen gevallen, wie zal het zeggen. Hij had ook de functie van militair adviseur en moest er voor zorgen dat alles er zo authentiek mogelijk uitzag. Vóór we het ongeluk met de jeepney kregen zijn we op zó veel locaties geweest dat ik die niet allemaal meer zou kunnen noemen. De kerkers van Intramuros met een gemartelde Nick aan de muur, was een plek om voor altijd te onthouden.
Toeristen kwamen er graag een kijkje nemen, zo ook tijdens onze opnames, die niet geheel van de buitenwereld kon worden afgeschermd. Nick hing daar met zijn gefolterd achterste en zal best menig niets vermoedende bezoeker de schrik om het hart hebben doen slaan.
Ten tijde van de tweede wereldoorlog hadden de Jappen deze bouwwerken uit de Spaanse tijd al als favoriet onderkomen en er gingen geruchten dat er wellicht nog her en der kostbaarheden verstopt konden zitten. Er liepen ook opvallend veel 'renovatie-werkers' rond, wat overigens de buurt ten goede kwam.
De kalk- of mergelgroeve bij Antipolo was een special effect op zich. Het landschap was als van een andere planeet. Alle bebouwing en voertuigen zaten onder een grijs laagje, de lucht was verzadigd en wij, met al onze explosies, voegden daar het nodige opwaaiend stof aan toe.
We zijn daar een aantal weken zoetgeweest. Hoe actief de vulkanische bodem daar ter plaatse was, bleek toen we bij een borrelend zwavelmeer kwamen. Dit was absoluut geen plek voor toeristen. Één misstap of een uitglijder kon zomaar fataal aflopen.
Het leek op een enorme natuurlijke pan soep die stond te koken, maar er kwam niet al te veel hitte vanaf. Wel een onwelriekende geur, die deed denken aan vuurwerk en lucifers. Als de duivel nog een plekje zoekt, is het daar goed toeven voor hem. Maar het plekje is eigenlijk te mooi voor George W.
--
Na al dat gedoe en geruzie wat nu achter de rug leek, knapte de sfeer aardig op, alhoewel menigeen zich liep te storen aan een gast van Italiaanse afkomst die een sub-rol voor z'n rekening zou nemen en 'vóórgecast' was omdat pappie iets te maken had gehad met het ontwerp van de luchthaven van Manila. Maurice was zijn naam. Zijn poeh-ha was nog om te doen, hij maakte zich er alleen maar belachelijk mee. Het irritante op den duur was zijn 'gefuck'.
Hij kon geen zin zeggen zonder er drie keer fuck tussen te voegen. Als je dan met iemand staat te praten en je hoort constant “Jezus fucking Christ” voorbijkomen, dan wordt je dat zat.
Hoewel ik de indruk kreeg dat het besmettelijk was, want er werd meer gefucked dan de dagen voorheen. Veel vrienden hield hij er niet aan over, zeker niet van de, grotendeels katholieke bevolking. Toen hij dan ook een keer na een show-off met een M-60 machine gun, waar hij een hele band met “blanks” ( losse flodders) had afgevuurd, een foutje maakte, deed dat velen goed.
Het speelde zich af in een overkapte legertruck vanwaaruit hij de vijand onder vuur zou nemen. Met veel bravoure kweet hij zich van zijn functie en wilde na afloop van het shot zijn speelgoed aan iemand buiten de truck aangeven om er dan uit te kunnen springen. Om het ding in balans te kunnen houden pakte hij het met een hand bij de loop vast. Volgens de jongens die er pal bovenop stonden siste het en heeft die jongen sindsdien geen vingerafdrukken meer op die hand. Als door een adder gebeten liet hij het uit z'n klauwen vallen en kreeg acuut op zijn donder van 'armoury', de jongens die de wapens beheerden. Ik geloof niet dat er iemand rondliep die met hem te doen had, ook al omdat hij als eerste tijdens het uitdelen van het wapentuig, zich de M-60 had toegeëigend en er stoer mee had rondgelopen, zich een Rambo-imago opspeldend.
Geen middel had hem rustiger kunnen krijgen, hij was al zijn bravoure kwijt en liep zielig naar medelijden te zoeken. Hij vond het niet. Zijn taalgebruik was aanzienlijk verbeterd, hoewel hij er nog wel eens een liet glippen.
Er zaten stukken huid aan de loop vastgesmolten en er hing een aangebrand luchtje rond het wapen bleek later. “It smelled like fucking Nam...” ( uncredited ).
De wapens die we gebruikten waren echt. Zowel de M-16's als de AK-47'rs konden live ammunitie afvuren, maar waren aange-past om 'blanks' (losse flodders) te kunnen gebruiken. Er zat een prop in de loop waardoor de effecten realistisch waren wanneer er geschoten werd. Op korte afstand was het vuur dat er uitkwam beslist gevaarlijk. Iedereen werd dan ook gewaarschuwd om voorzichtig met dit oorlogstuig om te gaan. Allereerst werden we geïnstrueerd hoe we de wapens moesten monteren en demonteren en konden we een aantal oefen 'rounds' afschieten. Zolang we op de set zaten, waren we zelf verantwoordelijk voor het apparaat en mochten we het absoluut niet in de steek laten en was het taboe om er mee op iemand te richten of er geintjes mee uit te halen.
We kregen het waar gebeurde verhaal mee van een incident dat zich ooit op een filmset had voorgedaan. Een aantal van de jongens die met hun wapen in de omgeving van de set kuierde, haalde de stommiteit uit om met de M-16 aan de schouder, het vuur te openen op een militaire jeep die door vallei over de haar-speldbochten meanderde. Ze dachten zo indruk te maken op de inzittenden en ze bang te maken. De soldaten die op kleine afstand boven zich, het vuur uit de lopen zagen spuwen, schoten terug...
Met scherp. En daarbij zijn doden gevallen. Zo'n anekdote stemde tot nadenken en maakte toch wel duidelijk dat we met een film en niet met een spelletje bezig waren.
Ik kreeg de kans de hand te leggen op een script dat Paul had laten slingeren en waar veel in was geschrapt en veranderd. Ik vond het een flutverhaal wat niet of nauwelijks boeide. Het was een spionageverhaal dat draaide om een geheime chip. Daar stonden gegevens op die de geheime dienst van de USA in grote verlegenheid konden brengen. Met een vrouwelijke journalist en een CIA-agent in burger op sleeptouw voltrokken zich allerlei gruwelijkheden. Die chip leek mij een beetje bijzaak. Een reden om de achtervolging te verklaren leek me niet reëel, de VC zaten iedereen achterna, met of zonder chip. In ieder geval verklaarde het de aanwezigheid van een hond die de avonturen met ons meebeleefde. De microchip was onderhuids bij het dier inge-bracht, een plek dachten ze, waar niet snel iemand zou zoeken.
Het beestje deed het wonderwel goed en luisterde meestal naar zijn baasje, die ook altijd op de set aanwezig was. En zo gingen we, week na week van de ene lokatie naar de andere. Vijf dagen (soms langer) op de set en het weekend naar huis. Het meest hadden we het naar ons zin wanneer we onderdak op de lokatie hadden. Vrijwel alle ressorts waren ingesteld op het internationale toeristenbezoek en luxe van uitvoering. Eén keer was er toch iets misgegaan, we kwamen 's avonds terug van de set en vonden onze bugalows gesloten en onze spullen opgestapeld in de lounge. Cinex had zijn rekeningen niet betaald en het personeel had daarop opdracht gekregen om al onze spullen te verzamelen en in de hotellounge neer te leggen. Ik was daar niet zo blij mee, want ik had ergens in het huisje een zak wiet verstopt en verwachtte dit niet op deze stapel terug te vinden. Ik kon een sleutel regelen en vond gelukkig mijn kostbaarheden dáár waar ik ze verstopt had. Duidelijk een goede plek want men had er overheen gekeken.

De tijden dat we in en rond Manila bezig waren vond ik minder, omdat we dan zelf voor huisvesting moesten zoeken, het liefst in de buurt, want om half zes vertrekken was meer regelmaat dan uitzondering. Zo gebeurde het regelmatig, dat we de nacht op een bank doorbrachten in het huis van Bugsy Davao. Hij woonde in de wijk Santa Anna. Zijn adres zal ik ook nooit vergeten, hoe kan het ook anders als de straatnaam 'Hollywood' is, terwijl zijn huisnummer en telefoon-nummer dubbel, of gespiegeld waren samengesteld.
Er hing een fijne sfeer op de set, het zou me niet verbazen als dat de directe relaxte gevolgen waren van de cannabis. Ook 's avonds, als we in ons hoofdkwartier in Tanay bleven om te overnachten, konden we goed met elkaar opschieten. We speelden toen bijna ieder avond Monopoly, waarbij Nick zich een goed zakenman toonde. Maar de zaken op de set liepen weer eens naar een hoogtepunt, Ronnie Patterson en crazy Willie waren zo ongeveer de eersten die voor de bijl gingen. Zo vielen ten prooi aan de ons achterna zittende VC. Dit was in het geheel niet naar de zin van Willie, die geldzorgen had en op een aantal weken inkomsten had gerekend. Hoewel hem zijn ontslag was aangezegd, besloot hij om toch op lokatie te blijven en bij één van ons op te kamer te bivakkeren en uiteraard de maaltijden te blijven nuttigen. Dat ging niet lang goed. Hij werd gemaand te vertrekken en kreeg geen hap eten meer. Ik ben toen nog naar de catering gelopen, heb Bugsy boos aangekeken en hem verteld dat hij zo niet met zijn personeel om diende te gaan en de man niet zonder eten van de set kon laten lopen. Ik heb daarop een bord gepakt, het volgegooid met eten en het bij Willie gebracht. In plaats van gretig op het voer aan te vallen, verweet hij mij dat ik me met de zaak bemoeide en dat het iets was tussen hem en de productie. Ik was wat verbouwereerd en had spijt van m'n actie. Willie had door zijn halsstarigheid veel crediet verspeeld. Bugsy Davao was het spuugzat en kwam even later laaiend van woede met een paar gewapende Filipino's aanzetten. Wat er toen volgde, tarte ieders voorstellingsvermogen.
Iedereen kende Bugsy als een enorme rustige zachtaardige man, die zwaar in het geloof zat, hij was wedergeboren of zo iets en deed aan duiveluitdrijving en genezingen. Maar daar was op dat moment helemaal niets van merkbaar. Ik kan het me nog bijna letterlijk herinneren, vooral omdat iedereen het er naderhand volop over had. Hij zei: “Neem die vent mee in de auto, schiet hem dood en dump hem onderweg”. In no time, zonder afscheid te nemen was Willie vertrokken en moest ik denken aan zijn gevleugelde woorden: “I might be crazy, but I aint stupid” maar dat maakte hij deze keer niet waar. Bugsy was zwaar bij mij in aanzien gestegen.
Later flikte Willie het om op set van één van Cirio's films een ideetje van me te pikken. We speelden een stel straatrovers en verdeelden de poet. Het ging maar om een kleine handeling tijdens de repetities. We werden betrapt en er werd geschoten. Ik gris dan een deel van het geld van tafel en peer hem. Toen de camera's draaiden en we voor echt gingen, was Willie me precies voor en deed mijn act. Ik was woest maar moest ter plekke natuurlijk improviseren en iets anders uithalen. Ik had vanaf dat moment een gruwelijke hekel aan hem en ik heb hem ook nooit meer vriendelijk aangekeken. En aangezien iemand het de moeite waard vond om hem om te leggen, is dat bewijs genoeg dat ik niet de enige was, alhoewel ik hem zeker de dood niet heb toegewenst.
Maar goed, Willie was dus verdwenen van de set en wij hadden allemaal een prachtige herinnering om later in onze memoires te verwerken. Ik heb trouwens ook nooit lelijk gedaan tegen Bugsy....

Ik had me nog niet echt met behandelingen beziggehouden, eigenlijk omdat niemand iets mankeerde denk ik en omdat velen gewoon nog niet wisten dat ik me in die branche bewoog. Nick Nicholson had ik al een aantal keren onder het mes gehad toen hij rondliep met een aantal gebroken ribben en later bij een ander ongeval met zijn hand. Ik was een keer met iemand bezig die zijn knie had bezeerd en zat in te stralen en drukpunten te stimuleren toen er een Filipino van een jaar of zestien de boel met belangstelling stond gade te slaan.
Hij was gehandicapt door polio en had daardoor een korter en dunner rechterbeen. Hij wilde weten of ik daar wat mee kon. Om eerlijk te zijn wist ik het niet, maar stond ik open voor de uitdaging. Ik ben een paar keer met hem bezig geweest en heb hem wat oefeningen opgegeven om dagelijks te doen. Voor mij zat het er echter bijna op en moest ik terug naar Naic waar ik sinds kort woonde. Op de avond van m'n vertrek kwam hij naar me toe en vroeg of met me mee mocht. Hij zou hard werken en weinig eten zei hij, als ik hem maar behandelde. Ja, wat moet je daar nou mee ? Ik wilde hem niet teleurstellen en stemde er mee in om het te proberen. Hij is inderdaad 's avond meegegaan, maar heeft het nog geen week uitgehouden en is door heimwee geplaagd, zonder zichtbare verbeteringen aan zijn been, teruggegaan naar Tanay.
Na mijn executie op de set en de terugkeer in de 'gewone' wereld was het na een goed half jaar wel weer even wennen aan de normale gang van zaken.
Niet voor lang.

In de loop van de maanden had ik diverse contacten gelegd in de filmwereld en liep geregeld de castingburo's af of er iets te doen was. Bij Ken en Maria Metcalfe was het diverse keren raak. Ik denk dat ik zeker tien films aan hen te danken heb. Zo ook 'Missing in action'. Vaak had ik alleen telefonisch contact en hoefde ik niet helemaal naar Manila af te reizen. Ik was inmiddels verhuisd naar een strandhuisje in de buurt van Naic, Cavite ( 50 km ten zuiden van Manila ). Het was eigendom van Emil Ong en hij gebruikte het niet veel. Ik kon er gratis in wonen als ik het onderhoud voor m'n rekening nam. Als Nederlander trok de kust me meer dan de bergen, terwijl trouwens hier op de achtergrond het gebergte van Ternate me in de 'mood' kon houden. Het was er zeker een stuk koeler dan in Manila, met 's avonds een heerlijk zeewindje en op het strand geen muggen......

Manila-bay sunset.

"MISSING IN ACTION"

Er zou een casting zijn van een Amerikaanse producent in Manila, de werktitel van de film was: “A matter of Honour”. Meer was me niet verteld. Het was druk bij Filmore Avenue toen ik er aankwam, blanken, zwarten en Filippino's, iedereen wilde een job. Het hart zonk me in de schoenen. Zorg maar eens dat je daar tussen komt. Ik achtte de kans dat ik werd geselecteerd uiterst klein en verwachtte dus niet al te veel. In het geroezemoes had ik al opgevangen dat het een film met Chuck Norris zou worden, een Vietnam-oorlogsfilm. Dat zou verrekte leuk zijn als ik op de set een glimp van hem op kon vangen dacht ik.
Ik stond dan ook een beetje belazerd te kijken toen hij in hoogst eigen persoon naar binnen stapte met een stapeltje papieren in de hand. Dat bleken onze aanmeldingsformulieren te zijn. Vrij snel had hij al een aantal keuzes gemaakt en jongens aangewezen die door de selectie waren. Met sommigen had hij even een praatje.
Zo kwam hij steeds dichter bij mij in de buurt. Ik kreeg een hand van hem en een brede glimlach. Hij bekeek m'n papieren en las m'n CV. Hij knikte goedkeurend en zei dat ze iemand nodig hadden die neergeschoten zou worden om vervolgens door hem op de schouders genomen te worden. “You are about my hight and not too heavy”, vond hij.
Ik moest naar voren stappen en hij nam me vervolgens in de brandweergreep. Zo liep hij een paar passen heen en weer met mij op zijn rug en knikte naar zijn assistent die de gegevens noteerde.
Ik zat erbij.... Dit was heel wat meer dan de glimp die ik gehoopt had van hem op te vangen. Ik kon een gevoel van trots niet onderdrukken dat ik zo'n beroemdheid de hand had geschut. Zesvoudig wereldkampioen karate en vermaard om zijn vechtscènes met Bruce Lee. Mijn dag kon niet meer stuk. Over een aantal dagen zouden de opnames beginnen bij, ik geloofde mijn oren niet, in Laguna.... Daar was ik net een paar maanden weg. Daar het voor mij korter reizen was om direct van Cavite naar Laguna te gaan dan eerst helemaal naar Manila, sprak ik af dat ik op eigen gelegenheid naar de set zou komen.
Door allerlei oorzaken echter had ik vertraging en kwam te laat aan op de set, nog wel op tijd om te zien dat 'mijn' shot net werd verfilmd. Een POW ( prisoner of war ) werd door Erni Ortega neergeschoten en belandde in het water. Na diverse takes, de man viel niet mooi dood, was het dan eindelijk naar de zin van de direct. Ik kreeg een rot bui, de kans van m'n leven verziekt, het hart zonk me in de schoenen. Maar ik kreeg niet op m'n donder, ze bleken juist blij te zijn dat ik was komen opdagen. Direct werd ik naar de wardrobe verwezen en kreeg ik 'n uniform aangemeten.
Er zat tempo in, zo totaal anders dan de lokale producties die ik tot nu toe had meegemaakt. Er werd me een brancard in de handen geduwd en ik moest gaan lopen op het sein 'action'. Dat had ik vaker gehoord...

” De film begint met een explosie die een boom velt. Chuck komt in beeld en wenkt naar ons ploegje. Ik flits door het beeld en het is voorbij eer je er erg in hebt. Maar het is nog niet afgelopen. Terwijl we onder vuur worden genomen en 'Braddock' mij een signaal geeft, loop ik in zijn spoor met m'n M-16 in de aanslag. Aan alle kanten gaat er iets de lucht in. De heli's vliegen af en aan en proberen ons uit onze benarde positie te bevrijden.
Rennend proberen we bij de toestellen te komen. Velen van ons worden neergemaaid.”
Er werden ook opnames in en rondom het Luneta-hotel in Ermita gemaakt, de E van de lichtreclame werd afgeplakt wat resulteerde in een Vietnamees klinkende naam: 'Lun ta'. De werktitel veranderde in “Missing in Action”
( Het verhaal dat de ronde deed over Vic Morrow, die tijdens de opnames van 'Twilight Zone' twee jaar terug, werd onthoofd door een verkeerd gemanoeuvreerde helicopter en waarbij ook twee kleine kinderen werden gedood, maakte het gevoel voor gevaar heel reëel.)
Mijn laatste scène speelde zich af, nadat ik door Chuck gewenkt werd dat de weg veilig was en ik verder liep met als doel de helikopter te bereiken die verderop geland was om ons te evacueren. Tijdens de 'rehearsals' gingen er natuurlijk geen explosieven af, dus Chuck en ik konden zo ons 'parcours' verkennen terwijl de camera's en belichting werden ingesteld. Anders was het, wanneer na action aan alle kanten iets gebeurde en je voor het echie ging. Mijn gezicht beschermend liep ik de stofwolken in en was even gedesoriënteerd, zonder bril zag ik niet zo best en door alle herrie om me heen kon ik ook niet op het gehoor de landende helikopter lokaliseren. Met de dode Vic Morrow in het achterhoofd wilde ik niet echt als een blinde in de klauwen van de rotor lopen.
Toen door de turbulentie van de wieken de rook verwaaide, en ik meer zicht kreeg, zag ik de laatste manschappen naar binnen klauteren.
Rennend en struikelend probeerde ik het toestel op tijd te bereiken, maar net op het laatste moment zag ik de ski's loskomen en had ik er eventueel nog aan kunnen gaan hangen. Onder echt vuur zou ik niet getwijfeld hebben en de sprong gewaagd hebben. Ik besloot te doen alsof ik getroffen werd en kletterde naar de grond terwijl de heli laag over de kokospalmen scheerde. Als ik er onder had gehangen had ik waarschijnlijk de toppen geraakt... Mijn beslissing werd achteraf de juiste gevonden, maar als ik het had gedaan vond men, dan was het een hoogtepunt geweest. Toch ergens jammer dat ik het lef niet had...

Eerder op de dag was er ophef ontstaan toen de mariniers een snelstromend riviertje moesten doorwaden. De oversteek was niet al te moeilijk, maar zo nu en dan kon je wegglijden van een gladde steen en even onder gaan. Sommige heren wilden daar een slaatje uit slaan en eisten gevarengeld! Er was zelfs sprake van een dreigende staking. Nadat de boel even was stilgelegd, en er gebabbeld werd, gingen de opnames gewoon door, zonder dat de eisen waren ingewilligd. Ik vond het allemaal gedoe om niks en had er niet aan meegedaan.
Een tierende Henry verkondigde dat zulke gasten niet meer voor hem hoefden te werken. “Je zult zien, straks staan ze allemaal in de rij als we een helicopterbemanning moeten samenstellen. En dan hoor je ze niet over gevarengeld, want ze willen maar al te graag vliegen!” zei hij tegen me. Om te vervolgen met: “Burt get ready, you are with the heli's”.
Ik kon het niet laten te gniffelen.
-- --
Na deze opening schrikt Braddock wakker in zijn hotelkamer en blijken wij eigenlijk een nachtmerrie...
's Avonds zat het erop en keerde ik tevreden met onvergetelijke ervaringen op zak huiswaarts.
Ik vond dat ik 1984 met drie films op mijn naam als geslaagd mocht afsluiten. Er zouden er nog achttien volgen...

Lees meer..
.

Deel 2, ..hoe ik instructeur bij the NBI werd. (NL)

--BUTCH--

Een goede voorbereiding is het halve werk, daar ging ik vanuit. Dus in Nederland had ik al geïnformeerd wie me wegwijs kon maken om goed beslagen ten ijs te komen. Begonnen in Den Haag om de nodige papieren te verzorgen en aan de ambassadeur verteld wat mijn bedoelingen waren. In goed Engels maar geen woord Nederlands verwees hij me naar Rotterdam waar een afgevaardigde als commercieel attaché een diplomatieke post had.
In het Groothandelsgebouw vond ik een verdieping waar een Filipino druk in de weer was met dozen en buro-meubilair. Zwetend bood hij zijn excuus aan voor het ongemak en stelde zich voor als Butch Romualdez. Op dat moment zei die naam me niets..  Zijn zware basstem vulde het halflege kantoor, vooral wanneer hij aan de telefoon Tagalog (Phil.taal) sprak en soms bulderend schaterde. Tussen al zijn activiteiten door deed hij zijn verhaal en gaf veel persoonlijke informatie weg. Zijn gezin, zijn huis in Wassenaar, zijn kinderen die hier op een internationale school zaten. Gaandeweg, nadat hij ook mijn verhaal gehoord had, werd hij enthousiaster en zat de ene brief na de andere te typen. Druk baasje dacht ik, totdat bleek dat hij die brieven voor míj zat te typen.... Zeker vier of vijf brieven aan diverse instanties waar ik kon aankloppen, zoals een schrijven aan de NBI en de PAJA die hij mijn expertise als judoleraar recommandeerde. Ook een aantal brieven aan persoonlijke vrienden en familie mocht ik ontvangen met het verzoek om wat pakketten voor hen mee te nemen.
Ik was verrast door de snelheid waarmee hij een soort vriendschap tussen ons neerzette, hij maakte geen aanstalten om me uit zijn kantoor te zetten en gebaarde tussen de diverse telefoontjes door dat ik gerust een kijkje mocht nemen bij al de Philippijnse produkten die op zijn verdieping stonden uitgestald. Er stond flink wat materiaal wat hij aan het promoten was, bamboe en rotan meubelen, kledingstukken, voedingsmiddelen waaronder veel fruit in blik en nog veel meer.
Butch had zijn telefoontjes afgerond en baste in mijn richting: ....“Hé Burt come here “... Hij had nog twee epistels voor me getypt, één aan de gouverneur van Laguna en de andere aan de gouverneur van Abra, een provincie helemaal in het noorden van Luzon waarheen ik een trip geplanned had. Mijn opdracht hierheen was om een Nederlandse order voor sate-stokjes aan te bieden en een prijsopgave voor een grote productie hiervan.. Ook in een andere noordelijke provincie had Butch wat voor me te doen, hij begon dan met kleurrijke verhalen over dat gebied en wat er allemaal gedaan werd en spoorde me vervolgens aan om daarheen een reisje te maken om al dat moois in ogenschouw te nemen, om er dan vervolgens achteraan te voegen dat hij daar wel iemand kende waar ik een tussenstop kon maken. Daar knoopte hij dan pragmatisch, meteen een soort boodschap aan vast waardoor ik een reden had om er aan te kloppen.
Butch, officieel Norberto 3de , had het vaak over zijn overleden vader, (Norberto 2de dus), en diens zus tante Imelda waar hij het niet zo mee kon vinden. Toen pas viel bij mij het kwartje en had ik door dat “aunt Imelda” the first lady van de Philippijnen was, de echtgenote van president Ferdinand Marcos... en ik zou haar later nog ontmoeten ook, niet lang voordat ze haar paleis met haar duizenden schoenen moest ontvluchten, opgejaagd door het opstandige volk.
Ik heb zo een aantal bezoeken afgelegd op zijn kantoor, maar ook in zijn huis in Wassenaar, toen hij last had van zijn rug en ik hem een behandeling heb gegeven.

Inmiddels had ik er ook kennis gemaakt met een medewerker van hem, John Mullin die voor een kort bezoek in Rotterdam was om er orders binnen te slepen. Hij zou een week ná mij teruggaan naar Manila. Ik had hem al een keer op sleeptouw genomen naar de Deltawerken en wat andere bezienswaardigheden en voor de lunch bij mijn vader thuis uitgenodigd. Hij beloofde na zijn aankomst in Manila contact met me op te nemen en op zijn beurt mij een tour te geven. En die belofte heeft hij ruimschoots ingelost.
Met 25 kg teveel bagage ging ik aan boord van Philippines Air Lines en begon aan een groot avontuur.
-----
Al sinds 1975, toen ik voor het eerst naar Azië vloog om in Tokyo een judo-stage te volgen, is de route weer anders geweest. Hoe minder stops onderweg, hoe duurder het vliegticket. Zo had KLM een rechtstreekse vlucht naar Tokyo voor f 5000,-, terwijl Singapore Air Lines en PAL het voor f 1200,- deden. Die vluchten duurden aanzienlijk langer omdat er diverse tussenstops werden gemaakt, wat mij in het begin tegenviel toen we na het opstijgen van Schiphol vrijwel direct weer daalden en Brussel aandeden. Mensen eruit, mensen erin en weer de lucht in.
Ja, eventjes maar, want in Genève stonden er ook allerlei nationaliteiten klaar om te boarden. In Amman, Jordanië overstappen naar Bahrein en vandaar naar Bangkok, Hongkong, Singapore of Manila. Op zo'n manier ben je 24 uur onderweg voordat Japan in zicht is.( En aangekomen in Tokyo ging er ook nog wel enige tijd overheen voordat de plaats van bestemming was bereikt. )
In die tijd had ik er totaal geen problemen mee, want met een open ticket kon ik bij sommige stops uitstappen en de reis na een aantal dagen of weken voortzetten. Als je geen haast hebt is dat ideaal en kom je nog eens ergens.
Ik verkaste al snel van het bijzonder dure Okura-hotel naar een meer betaalbaarder verblijf. Hilltop was te doen en ik zat zó in de Metro naar het station 'Ocha no mitsu' waar ik moest uitstappen om bij het Kodokan-institute aan te komen. Het was bijzonder opletten bij elke halte omdat alles in het Japanse schrift was weergegeven en dat lijkt op huisjes en boompjes....

Natuurlijk liet ik Bangkok niet lopen. Uitstappen en de stad in. De coconut-jungletocht per boot over de rivieren, krokodillen-kwekerijen en werkende olifanten in het uiterste noorden van het land, bij Chiang Mai, in de 'gouden driehoek' bij Cambodja, waar de opiumproductie dé bron van inkomsten is.
Een paar uur gaans van Bangkok, langs de rivier de 'Kwai', staat een monument van een locomotief op een stuk verwrongen rails, ter nagedachtenis aan de krijgsgevangenen die hier tijdens de tweede wereldoorlog van de Japanners bruggen moesten bouwen waarover spoorrails werden gelegd. De brug die (door David Niven in de film-versie) werd opgeblazen, is later op een iets andere plaats herbouwd.
Hier, 10 december 1975 had ik niet kunnen bevroeden dat ik 14 jaar later in een vervolg op deze beroemde film zou meespelen....

Maar goed, deze vlucht wilde ik zo snel mogelijk achter de rug hebben. Ik wilde aan de slag in Manila. Ieder oponthoud was me te veel en ik kon niet wachten om na méér dan 20 uur in de 747 weer op MIA (Manila International Airport) te landen. Ik kende de procedures en wist op een goedkopere manier dan de taxi naar het centrum te komen. Eerst een bus of jeepney naar Baclaran, en vandaar via Roxas blvd. naar m'n hotel in Mabinistreet.
Het is toch altijd weer een apart gevoel om na een verblijf in het westen, weer voet op tropische bodem te zetten. Het is niet alleen het verschil in temperatuur maar ook de geur die in alle grote metropools in deze streken schijnt te hangen. Vooral in Bangkok kreeg ik altijd het gevoel dat er net voor ons een vuilniswagen was geland met de deuren wagenwijd open. In het regenseizoen was dat een stuk minder en spoelden de rioleringsbuizen met hun verrotte inhoud goed door. (Bij te veel regen begon de troep weer op straat te drijven.) Manila had ook zo z'n eigen geurtjes...
Ik had ook al snel door dat het eten in de kleine sari-sari stores goed te doen was en spotgoedkoop bovendien. Na het parkeren van mijn spulletjes in de hotelkamer, was het dan ook vliegensvlug naar Santa Monicastreet voor een fles San Miguel en een hap voer. Ik wist inmiddels minstens tien woorden in het Tagalog en voelde me al een echte 'Pinoy', wanneer ik na het eten tegen de bediening kon zeggen: 'masarap ang kumain', wat betekende dat ik het lekker had gevonden.
--
De andere dag besloot ik vroeg een plan de campagne te maken en alle brieven op adressering te ordenen. De verste onderop en die voor in de buurt bovenop. Op een plattegrond van Manila ( die na maanden gebruik op den duur helemaal kapotgevouwen zou zijn ) kon ik me oriënteren. Ik had ook een brief bij me voor attorney Emil Ong, assemblyman en hoofd van de NFA, the National Food Autority; die had ik als tweede gelegd. Bovenop een schrijven aan Joly Bugarin, hoofd van de NBI, the National Bureau of Investigation, waarvan het hoofdkwartier op Taft Avenue, op loopafstand lag. Zo ongewild hadden al deze afkortingen best wel indruk op me gemaakt en liep ik toch met een vlinderig gevoel richting Taft.
Het gebouw op zich was ook wel imposant en de bewaking idem.
Zomaar naar binnenlopen was er niet bij. Het was er eigenlijk best druk en ik hoopte maar dat ze niet allemaal voor Bugarin kwamen. Iedereen moest zich melden, een vriendelijke sfeer hing er niet. Ik was de enige niet-filipino en werd er dan ook vrij snel uitgepikt. De (gewapende) bodyguards hadden een niet mis te verstane air over zich, dat zich uitte in hooghartig gedrag naar alle bezoekers. Zij hadden het voor het zeggen, dat was duidelijk. Toen ik vertelde dat ik voor de baas zelf kwam, moesten ze het naadje van de kous weten en lazen zelfs de brief die ik van Butch voor hem had meegekregen. “So you are a Martial Arts instructor?”, wilden ze weten.
“Ja,” blufte ik, “ik kom jullie lesgeven”.
Ze waren zichtbaar onder de indruk en wilden meer van me weten. Ik liet weinig los en maakte hen duidelijk dat ik voor hun baas kwam en met hém de details wenste door te nemen. Een boodschapper ging naar binnen en opende na enkele ogenblikken de deur om mij naar binnen te wenken. Uiteraard kwam ik niet zonder fouillering het vertrek in.
De man zat erbij zoals zijn naam deed vermoeden, achter een véél te groot buro in een véél te groot vertrek in een fauteuil die inderdaad ook te groot was, hoewel hij een aanzienlijk postuur had. Het was hem goed aan te zien dat hij niets tekort kwam. Vanaf zijn verhoogde platform keek hij neer op bezoekers die op eerbiedwaardige afstand plaats mochten nemen. Nadat ik mijn verhaaltje verteld had, wuifde hij met een pauselijk gebaar naar één van zijn discipelen om de brief van mij in ontvangst te nemen.
Nadat hij hem had gespeld en van alle kanten had bekeken, mocht ik dichterbij plaatsnemen. Hij was geïnteresseerd of ik ze “disarming technics” kon leren en of ik een training kon geven die iets deed aan de “fat bellies”. Ik probeerde gevat antwoord te geven en zei hem dat hij mee kon trainen. Á la minute was ik uit de gratie en werd het gesprek afgerond. Ik werd verwezen naar een -ondergod- die over de sport ging. Er valt niet te spotten met jongens die 'n -I- in hun logo hebben.!!!

Ik kreeg een begeleider mee en betrad hun heiligdommen. Nog geen deur verder was alle poeh-ha verdwenen, en zaten er 'gewone' mensen kantoorwerk te doen. Stoffige, rokerige- en telefonerende onverstaanbare Aziaten. Na al die drukte kwamen we wat dieper in de catacomben bij de NBI-gym, waar een serene rust hing. De afgelegen positie van de vertrekken, de stilte en de muffe geur waar duidelijk het ingrediënt transpiratie aan ontbrak, deden mij vermoeden dat het met de sportiviteit van de heren slecht gesteld was. Mijn begeleider riep een naam of titel en er kwam iemand opdagen uit een van de kantoortjes. Voor het eerst sinds ik binnen was schudde iemand mij de hand. Hij stelde zich voor als: ”Mr. Amisola, instructor of the NBI and 3rd dan black belt”, terwijl hij mij zijn kaartje gaf.
Ik stelde me voor, met de toevoeging: “chief instructor of the IBF and the

IMAF, Europe, 5th dan black belt “. en gaf hem mijn kaartje.
Op dat moment had ik het voor het zeggen, omdat ik hoger in rang was... en omdat de baas me had gestuurd. Het was even wennen aan m'n nieuwe positie en ik besloot te delegeren. En dat was precies wat de man verwachtte, hij zat te wachten op zijn orders, dus ik vertelde hem dat ik voor komende weken een aantal trainingsstages wilde noteren en dat hij dan maar moest zorgen dat iedereen dat te weten kwam. Federico was blij met z'n opdracht en formuleerde met twee-vinger typevaardigheid het rondschrijven met instructies dat zijn handtekening zou dragen.
Ik keek in m'n (nog lege) agenda op welke dagen ik gelegenheid had om te komen. Na wat bladeren noemde ik wat data en tijdstippen en informeerde of de trainingsruimte dan beschikbaar was. Hij scheen dat spelletje ook te kennen, want na ijverig bladeren kon hij me vertellen dat de zaal op mijn gewenste data beschikbaar was.
Met een tevreden gezicht wilde ik afscheid nemen van de man, die echter geenszins van plan was mij zomaar te laten gaan. Hij zou mij naar buiten begeleiden en nodigde me zelfs uit voor een etentje....liet ik niet lopen.
--
Met een voldaan gevoel keerde ik die middag naar mijn hotel terug. Ik was binnen. In Tagalog is daar een gezegde voor: “utang sa loob”, wat letterlijk vertaald, -krediet naar binnen-, betekent.
Benieuwd of de volgende dag net zo vruchtbaar zou verlopen, besloot ik contact te zoeken met de geadresseerde van de tweede brief: Emil Ong.
Alle enveloppen waren open, best handig want zo kon ik zien in welk opzicht ik werd aanbevolen. Voor de NBI beval hij mijn expertise in de vechtsporten aan, Emil schreef hij over mijn behandelwijzen en noemde me een “helot”.
Ik kende de term toen nog niet.

“P.I.Hardware”, hoorde ik door de telefoon, en dacht even een privé-detective aan de lijn te hebben. Het bleek Emil zelf te zijn, dus ik kon met m'n inleidend praatje beginnen. Zodra ik de naam Butch had genoemd, brak het ijs en wilde hij alles weten over zijn overzeese maat. Daar Butch flink met privé-gegevens had gestrooid, kon ik hem alles vertellen over Betty and the Kids en hun schoolvorderingen. Hij was op dat moment druk met allerlei zaken, moest naar zijn thuisprovincie Samar, maar zou zeker volgende week contact met me opnemen.
Ik besloot een paar dagen de stad uit te gaan en naar Puerto Gallera te verkassen, een paar uur per bus van Manila naar Batangas en dan per boot naar het eiland Mindoro waar overal mooie strandjes en inhammen zijn. Heerlijk om bij te komen van een jetlag.

De rust, na de drukte van Manila was een bevrijding, de overtocht per boot had de uitlaatgassen van de diesels uit m'n kleding en haren gewaaid en plaats gemaakt voor een zoutlaagje van het opspattende water. Binnen de kortste keren voelde ik ook dat de tropenzon, die door het brekende effect van het wateroppervlak, van alle kanten weerkaatste, in combinatie met de zeewind, zorgde voor een beginnend tropenkleurtje. Een dag of drie zo luierend op het strand, 's avonds stappen langs de diverse internationale tentjes en genieten van alle lekkers, zouden me bijna doen vergeten dat ik business had in Metro Manila. Met wat tegenzin pakte ik m'n spullen en begon dezelfde reis terug.
M'n oude appartement was nog vrij dus daar nam ik weer m'n intrek..

Morgen trainen.

Het was een redelijke opkomst, een stelletje dikbuikige stoel-zitters en een paar sportievere, wat jongere gasten. Na een introductie begon ik aan een kleine warming-up. Zo te zien hadden ze daar niet al te veel ervaring mee want de animo was gering. Ik kon me er iets bij voorstellen: komt zo'n vreemde snuiter je vertellen dat je je moet opwarmen, terwijl het 35 graden is en geen airco in de buurt. Ik zag ze zitten, met hun voeten op het buro en de ventilator op 4, en nu moesten ze zweten. Het is dat ze moesten van hogerop...... Vervolgens liet ik ze wat ontwapenings-technieken oefenen, waar ze ook al niet vrolijker van werden, want bij gewapend verzet werd gewoon met scherp geschoten, veel efficiënter vonden ze. Viel wat voor te zeggen eigenlijk.
Na zo'n anderhalf uur vond ik het welletjes en rook het volgens mij een beetje naar zweet! Ik beloofde hen volgende week meer.
Ik had het er zelf ook warm van gekregen en snakte naar een pilsje
--
Ik heb daar een aantal maanden lesgegeven en ze toen verteld dat ik ergens anders op een stage werd verwacht en helaas moest stoppen. Volgens mij waren ze opgelucht. Ik had er geen zin meer in en was blij dat ik er een punt achter had gezet. Inmiddels had ik via Federico mensen van de PAJA ontmoet. Zij waren heel enthousiast en nodigden mij uit voor een gasttraining.
Goed kon ik het vinden met de trainer daar, Joe Almirol, altijd een goed humeur, vol grappen en deed tegen niemand uit de hoogte. Ik heb daar vaak lesgegeven, vooral in combinaties en overname-technieken.
Tijdens de nationale judo kampioenschappen was ik dan ook flink in de weer met wedstrijdschema's en jurering.
Nu kwam de kennis die ik had opgedaan tijdens de lessen van mijn sensei Johan van der Bruggen me goed van pas.
---
Niet voor niets heb ik jarenlang m'n weekenden opgeofferd om zijn trainingen te volgen, oa. in de Zoutmanstraat in den Haag, waar een etalage in het pand deed vermoeden dat er ninja's trainden. Een oud stoffig kendo-harnas stond hier te pronken en gaf het geheel absoluut een oosterse sfeer. Bij binnenkomst rook het er ook net zo oud als alles eruit zag. Gezien de kwaliteiten van dhr. v.d. Bruggen heb ik de dojo altijd te klein gevonden voor het soort lessen dat hij gaf.
Tijdens de dan-graden examens hing er echter altijd een Oosterse mystiek in het gebouw en dat wist hij prima te benutten door indringende blikken, een wat hese stem en een voelbare autoriteit. Wanneer hij lessen gaf in grotere ruimtes, dan werd de gehele oppervlakte gebruikt en liet hij ons eindeloos rondjes lopen met interval en specifiek op de ademhaling gericht. Tegen de tijd dat er technieken getraind moesten worden, waren we zeker een uur verder.
Judo, Ju-jitsu en Kendo stond er steeds op ons programma. Zijn favoriete -Nage no kata- werd tot in den treure geoefend en zelfs met drie paren tegelijkertijd synchroon gelopen. Geradbraakt en met drijfnatte kimono was het achteraf toch altijd weer de moeite waard geweest.
----
Ik had inmiddels bezoek gehad van John Mullin, iets gezien van Manila met hem en geen jet-lag meer. Ook Emil Ong had intussen ervaring opgedaan op mijn 'pijnbank' en op een etentje getracteerd. Na een aantal weken en diverse behandelingen verder, werd ik door Emil uitgenodigd om als gast in zijn huis in Quezon City te komen logeren. Dat scheelde mij een slok op een borrel in de kosten en zo bespaarde ik mooi op hotel en voedsel. Ik ben daar een drietal maanden gastvrij onthaald, en door bijna wekelijks met Emil opstap te zijn geweest had ik ook veel opgestoken van de cultuur en de gewoontes van de zeer gemêleerde bevolking.
Ik probeerde trouw één keer in de week te gaan trainen, sowieso om in conditie te blijven maar ook omdat ik het lesgeven leuk vond om te doen. Omdat ik me niet meer zoveel aan Manila gebonden voelde, daar ik de NBI had laten vallen, besloot ik om naar een plaatsje te verhuizen dat ik al zwervend eens bezocht had en dat ongeveer op twee uur rijden van de hoofdstad ligt, in de provincie Laguna bekend om de rapids en watervallen.
Nog niet zo lang geleden waren er hier opnames gemaakt voor “The Apocalyps now”, met Marlon Brando (the Godfather). De crew en cast waren toen gehuisvest in het plaatsje en hadden er enige tijd doorgebracht. Toen ik dus tijdens mijn speurtocht naar een huis tegen een mooi pand aanliep en hoorde dat Marlon Brando hier tijdens het filmen had gewoond, kon ik het niet laten en heb het gehuurd.
Ik heb er een goed half jaar gewoond. Het was in deze periode dat ik Paul Vance ontmoette...

Hij heette niet echt zo, maar -van de Cerckhove- en had er 'Van-ce' van gemaakt, dat liep wat lekkerder in het Engels. Ik was hem uit het oog verloren toen we na een zware storm de set van Juarentado moesten ontvluchten..
---

Toen ik een aantal dagen na de storm Ermita weer eens aandeed, werd ik op de schouder geklopt en stond Paul achter me te smilen. Er viel een steen van m'n hart van opluchting, ik had hem echt dood gewaand. We gaven elkaar een hug en wat schouderklopjes en vierden het weerzien met een natte klets bier.
Hij bleek vóór het ergste van de storm al teruggegaan te zijn naar de huisjes en had onze spulletjes meegenomen. Daarna (hij wist niet waar ik zat) had hij onderdak gekregen in een nabij-gelegen barrio en was daar een aantal dagen gebleven. Hij had nog geholpen de brokstukken van de set te bergen en besloot te wachten tot de grootste chaos op de weg voorbij was voordat hij weer terugging naar Manila. Hij had gehoord dat ik was vertrokken en zich dus geen zorgen gemaakt. Hij moest die middag enkele 'loops, inspreken en vroeg of ik meeging. Ik had geen idee wat hij bedoelde, zodat hij moest uitleggen dat dit het toevoegen van (achtergrond) geluid betekende op de afzonderlijk te monteren shots. Ik mee naar de studio. Hij sprak teksten synchroon in met de beelden, en was heerlijk aan het improviseren toen hij bij de beelden van een tv op de achtergrond teksten moest maken die daar een beetje bijpasten. Hij had wel de ene na de andere peuk nodig om tot deze inspiratie te komen. Omdat hij daarna niets anders te doen had, kreeg ik hem zover mee te gaan naar mijn plek om daar een avondje te kegelen en de dag daarop een tour te doen in deze prachtige omgeving.
Daar had hij wel oren naar.

“Het is een heerlijke trip vanaf de busstop bij Baclaran naar Laguna. Zodra je in de buitengebieden van Manila komt en de razende drukte een stuk minder is, krijg je direct een vakantie-gevoel, het prachtige bergachtige gebied met een weelderige begroeiing op de vruchtbare vulkanische bodem is een lust voor het oog. Los Baños, wat -de baden- betekent, staat vooral bekend om de warmwaterbronnen en de hotels die daar dankbaar gebruik van maken door het omhoogkomende water naar badvertrekken te leiden.
Het water is zó heet dat je echt beetje bij beetje door moet.
De route loopt op een gegeven moment tussen twee twee enorme vulkaanmeren door, Laguna de Bay (900km2 )in het noorden en in het zuidwesten Lake Taal, een stuk kleiner maar toch een imposant meer, met in het midden een bergtop waarin zich ook weer een kratermeertje bevindt.
Mooi te zien op satellietfoto!!

Pasig-river is één van de ruim twintig rivieren die uitmonden in dit enorme meer, dat de zoetwaterbron voor Metro Manila vormt.
Door de toenemende bevolkings-groei,( geen waterzuiverings installaties, 90 % heeft niet eens een toilet of riool-aansluiting ) en de steeds groter wordende vervuiling van de groeiende industrie is de waterkwaliteit er niet op vooruit gegaan en is een bron van zorgen voor alle gebruikers. Al die hoeveelheid water kan slechts één kant op, en dat is de Pasig-river die dwars door Manila kronkelt en in het regenseizoen regelmatig aan alle kanten buiten haar oevers treedt”.

In de beginfase van mijn verblijf daar, maakte ik kennis met een familie toen ik werd overvallen door een hoosbui en even onder hun afdakje stond te schuilen. Mijn woning was hooguit 100 m verderop, maar tropische buien kunnen zo hevig zijn dat je binnen de kortste keren helemaal verzopen bent. Dus even schuilen is dan een optie, vooral omdat die buien vaak weer in een oogwenk verdwenen waren en de zon weer vrolijk tevoorschijn kwam om het vers-gevallen regenwater in laaghangende bewolking te veranderen.
Ik werd binnengeroepen in een vertrek dat naar Oosterse kookluchtjes rook, de vrouw des huizes verwelkomde me in verrassend correct Engels, ook de kinderen, vier jongens tussen de 13 en 20 spraken perfect Engels, behalve Harrie, die was geestelijk gehandicapt. De vrouw stelde zich voor als Hannie Rogers, zij was van Indonesische afkomst en getrouwd geweest met een Amerikaan die inmiddels was overleden. Ze hadden jarenlang in Japan gewoond, waar hij was gestorven. Uiteraard spraken die gasten allemaal vloeiend Japans en, daar zij al enkele jaren hier verbleven, ook zeer redelijk Tagalog. De jongste, Francois was een geadopteerd kind, de 16 jarige Kenny ( zoek ik 'n artiestennaam, heet deze gozer gewoon Kenny Rogers !!) en zijn twee jaar oudere broer waarvan ik de naam vergeten ben, leken mij wel erg blank. Om het internationale gehalte nog wat te verhogen, bleek zij 'n Nederlandse vader te hebben en sprak dus ook nog eens : 'Indisch” ABN' !!
Ze glunderde toen ze mij in het Nederlands hoorde verdergaan.
“Eindelijk kan bewijzen aan mijn kinderen dat ik Nederlands spreek,” riep ze. Want de jongens hadden haar ermee geplaagd dat ze nou wel allerlei vreemde klanken kon produceren maar dat niemand haar kon verstaan.. Op haar aandringen moest ik de jongelui mededelen dat ik hun moeder zeer goed kon verstaan. Gelach alom.
Ik kookte niet zoveel voor mezelf want de prijzen in de plaatselijke stores waren zo laag dat ik me de moeite bespaarde, daarbij komt, dat ik de Philippijnse keuken kon waarderen en me graag een oosterse maaltijd liet voorschotelen. Hannie had dat ook door en bood me aan ook voor mij te koken, omdat één mond méér ook niet uitmaakte. Ik heb daar dankbaar gebruik van gemaakt en liet me haar kookkunst goed smaken.
Toen ik ruim een jaar later met m'n vader de plaats bezocht en na het 'shooten' van de rapids haar wilde gaan bezoeken, bleek ze te zijn overleden. De kinderen waren terug naar Japan. Paul had haar nog wel ontmoet en was zeer gecharmeerd van haar.
Het huis dat ik had gehuurd was best wel groot. Het had een benedenverdieping waar veel spullen stonden opgeslagen en waar de 'caretaker' van het het huis een plekje had. Hij woonde daar en paste op het huis. Via de achterkant had hij zijn eigen ingang.
Mijn vertrekken lagen een verdieping hoger, een enorme kamer met een prachtig uitzicht op een helaas verwaarloosde tuin. Een open keuken en twee behoorlijk grote slaapvertrekken, met daar-tussenin een luxe badkamer. En overal plavuizen vloeren. M'n Belgische maat was zeer onder de indruk en vond het “niet verkeerd”. Ja het was een hemelsbreed verschil met zijn appartement en met mijn vorig onderkomen. Gaandeweg de tweede dag zag je die gozer opknappen en liep hij er relaxed bij, beduidend minder rokend dan voorheen zonder de gejaagdheid van Manila. Hij kwam met een voorstel: hij wilde een kamer bij me huren, zodat voor mij de kosten zouden halveren en waarbij ik het voordeel zou hebben dat ik dicht bij het vuur zat, voor wat betreft het filmgebeuren. Ik dacht zo bij mezelf, niet geschoten is altijd mis, dus geef het een kans, ik gaf hem m'n reservesleutel en zei: “O.K. Man, jij woont hier nu ook.”
Dat ik direct beloond zou worden voor deze beslissing had ik niet kunnen dromen. Hij vroeg wat ik de komende maand voor plannen had en of ik interesse had om een 'bitpart' in een film mee te pakken.
Daar had ik oren naar.
Zo begon voor mij m'n tweede film ..

Lees meer..
.