Behind Enemy Lines/Blackfire (NL)

-->

Tussendoor was ik ook nog even heen en weer geweest naar Nederland maar ik vond het er te koud en was zo weer terug. En, ik kreeg de kans David Caradine te ontmoeten. Deze man was een legende geworden toen hij in de jaren 70 de hoofdrol speelde in de tv-serie 'Kung-Fu'. Hoewel hij, had ik gehoord, geen Kung- Fu master bleek te zijn, maar een balletdanser die door zijn lenigheid en evenwichtskunst, maar ook door zijn mysterieuze blik, de voorkeur had gekregen boven Bruce Lee om deze rol te vertolken. Door zich echter te verdiepen in de Oosterse filosofie van de Shaolin-monniken heeft hij zich in korte tijd opgewerkt tot een virtuoos, die later zelfs nog een boek zou schrijven over: 'The Spirit of the Shaolin'. De bijnaam 'grasshopper' die hij als Kwai Chang Caine in 'Kung Fu' kreeg, zal voor de rest van zijn leven aan hem gekoppeld blijven.

Hij zou nu opnames komen maken voor een oorlogsfilm met de titel: 'Behind Enemy Lines' en er waren G.I.'s nodig.

Ik was niet verbaasd dat Henry weer bij de casting aanwezig was en de leiding zou nemen over de lokale manschappen. Inmiddels kind aan huis bij de Metcalfes, twijfelde ik er eigenlijk niet aan of ik zou met een contract naar huis gaan.

Ze hadden behoefte aan een medic aan boord van een heli. Wij moesten af en aan vliegen om gewonden van het slagveld in veiligheid te brengen. Dat is een belevenis aan boord van zo'n copter, de deuren wagenwijd open en een prachtig overzicht op het geheel. Maar het hart klopte me in de keel tijdens de wendingen, wanneer het toestel bijna 90 graden zijwaarts helde en je al je handen en voeten nodig had om er niet uit te kukelen. De adrenaline was na een uur nog voelbaar. Een scène waarbij we met een brancard uit de heli sprongen die net boven de grond zweefde, vond ik enigszins komisch omdat we met de zelfde vaart met een lege brancard weer naar binnen sprongen. We werden zo hevig onder vuur genomen, dat we ons werk niet konden uitvoeren en afdropen. De film is een jaar later onder de namen: 'Attackforce Nam' en 'POW the Escape' uitgebracht maar is nooit een topper geworden.

Tot mijn grote vreugde kreeg ik de kans een poosje met David te babbelen toen hij tijdens de lunch-break uit eigen beweging naar ons groepje kwam en zich voorstelde. Hij straalde de rust van een boeddhist uit en liet ons een prettig mens zien. Ik vond het een eer om een man met zo'n staat van dienst, de hand te mogen schudden.

James Gaines, een American-Filipino, was regelmatig te vinden op de sets van Cirio Santiago. Dat zelfde gold ook voor Bruce Baron en Richard Harrison. En alle drie hadden ze wel eens een eigen inbreng voor wat betreft verhaal of script. Zo kwam James met een eigen script voor “Blackfire” dat een start heeft in Vietnam met veel actie en geweld en daarna in een Rambo-achtige scène overgaat. Ik mocht stunten voor Jim en kwam veel ouwe getrouwen tegen. Cirio werkte weer eens onder een pseudoniem. Hij heeft zoveel B-films geproduceerd dat hij daar waarschijnlijk zijn echte naam niet onder durfde zetten. Ik kan hem geen ongelijk geven. En B- of C-movie, het is toch werkgelegenheid.....

Richard Harrison

Nick en Willie waren sinds de Firebird Conspiracy onafscheidelijk geworden. Ze kwamen beiden uit de US-navy en hadden de zelfde oorlogservaringen in Nam opgedaan en er psychisch flink wat schade opgelopen. Nick kon niet meer wennen in de States en had zich begin jaren 70 voorgoed op de Philippijnen gevestigd.

Willie, geoefend in het 'killen' had bij terugkomst in Amerika dan ook geen enkele moeite om de kerel die zijn vrouw verkrachtte ( of met wie ze vreemdging, dat weet ik niet meer zo precies) een aantal kogels door het lijf te jagen. Hoelang hij heeft vastgezeten heeft hij me nooit verteld, maar ook hij is de westerse 'beschaving' toen ontvlucht en zocht zijn heil in ZO-Azië.

Toen we een keer niet kregen uitbetaald op een set, en verwezen werden naar het kantoor in Manila, kreeg ik het smeuïge verhaal van Willie dat hij samen met Nick ooit geld had geïnd op een kantoor van een andere producer die de jongens nog het een en ander schuldig was. Toen ze op de set van het kastje naar de muur werden gestuurd, besloten ze persoonlijk het hoofdburo te 'bestormen'. Toen hen daar werd verteld dat ze volgende week maar eens terug moesten komen, brak de hel los. Juist toen ze wilden overgaan tot “kicking asses”, besloot de tegenpartij eieren voor hun geld te kiezen. Het scheen om een aanzienlijk bedrag te zijn gegaan, want alle aanwezigen moesten hun knip trekken om botje bij botje te leggen om het bedrag op tafel te krijgen.

Vooral Willie kon een uitdrukking op zijn gezicht zetten waaruit direct op te maken viel dat er met hem niet 'gefuckt' diende te worden. Hij trok zijn lippen dan samen, zei niets en keek dwars door iemand heen, zo het oneindige in. Er straalde dan een onverschilligheid van hem uit die je deed beseffen dat hij geestelijk eigenlijk ergens anders was en tot alles in staat was zonder een plooi te vertrekken. Het killer-instinct was dan in hem wakker gemaakt. Ik heb die blik vaker in zijn ogen gezien, wanneer hij, sporadisch, iets uit Vietnam memoreerde.

Heel typisch voor hem waren zijn x-knieën en enorme brede platvoeten. Hij droeg ook altijd zijn eigen totaal afgesleten kisten omdat schoeisel van de wardrobe hem niet paste.

Maar hij kon gelukkig ook lachen. Ik zat een keer ergens bij een castingburo met m'n ellebogen op m'n knieën naar de grond te staren, toen er wat mensen binnenkwamen. Ik was in gedachten verzonken en keek niet op, totdat er een paar schoenen in mijn blikveld kwamen die me deden wakkerschudden. Zonder op te kijken, ( wat het geheel zijn humor gaf ), wees ik ernaar en riep: ...“I know these feet, I recognize them...!.”

Om vervolgens zijn schaterlach boven me te horen uitbarsten. Ik keek op naar een glunderend gezicht dat lachte van oor tot oor. Dat ene kleine moment zorgde voor een vriendschappelijke band die, zolang ik hem heb gekend, is blijven bestaan.

Het was inderdaad wel eens een probleem om je zuur verdiende centen te innen. Die ervaring had ik al opgedaan by m'n allereerste film Juramentado waar we door de storm de set moesten ontvluchten. Er werd ons toen medegedeeld dat we in Manila betaald zouden worden en kregen een adres mee. Toen wij daar later aanklopten bleek er 'niemand thuis'. Robert Marius en David Light zijn toen met hun hele hebben en houden gaan kamperen op de oprijlaan van de producer en schijnen dat volgehouden te hebben tot ze hun geld hadden. Ik wist op dat moment niets van hun actie, anders had ik zeker 'meegekampeerd'. Ik heb dus m'n alleerste film voor de kat z'n viool gewerkt want ik heb mijn centen nooit gekregen...

De andere Willie, the crazy one, praatte veel meer. Het ene sterke verhaal na het andere kwam over zijn lippen. Soms vertelde hij met zoveel overtuiging een gebeurtenis om er vervolgens aan toe te voegen dat hij zó veel loog dat hij 'staande moest slapen'.

Maar soms was een verhaal zo bizar, dat het wel waar moest zijn, het bestond niet om zoiets te verzinnen. Wat in ieder geval wel waar was, was zijn oorlogsverleden in Korea in de jaren 50.

Hij was daar gevangen genomen door de Noord-Koreanen en beslist niet met fluwelen handschoenen behandeld. Zijn hele lichaam zat onder de littekens en naar ik aanneem zal het ook zijn sporen geestelijk hebben achtergelaten. Je wordt tenslotte niet voor niets crazy genoemd. We hebben altijd gespeculeerd over hoever zijn criminele praktijken reikten en of hij wellicht gezocht werd. Hij heeft daar zelf nooit duidelijkheid over gegeven, en gelijk had hij...

Willie is later in Ermita Manila op straat vermoord door iemand op een brommer of motor, de dader is nooit gepakt.

Ronnie Patterson, ook een van de meer aparte typen, werd absoluut gecast om zijn uiterlijk. Met zijn tronie was hij een graaggeziene “bad guy “, en zo stond hij meestal ook in de aftiteling vermeld met een nummer erachter zoals: verkrachter nummer 2 of hooligan nummer 5. Ik ben nooit echt bevriend met hem geraakt en dat kwam echt omdat hij eruit zag als iemand die je nog geen kwartje voor de parkeermeter zou lenen.

Misschien dat zijn moeder van hem heeft gehouden... Ronnie Patterson

Een totaal andere gast was een Keniaan met de bijnaam 'bad boy', juist omdat hij zo zachtaardig was. Het was een enorme verschijning van goed twee meter, en breed als een gorilla. Het was één bonk vriendelijkheid en hij straalde uit dat hij geen vlieg kwaad zou doen. Als hij bij wijze van spreken op een ei zou gaan zitten, zou ie het niet breken maar uitbroeden. Hij was ongekend populair bij werkelijk iedereen. Maar zijn verschijning imponeerde.

Ik liep een keer over een markt in Manila toen er een grote schaduw over me heen viel en een stevige hand me bij de schouder vatte. M'n hart sloeg verschillende malen over, maar maakte een sprongetje toen ik me had omgedraaid en hem herkende.

“Don't you ever do that again”, vertelde ik hem beschuldigend.

“Bad boy”, vulde hij zelf aan. Ik heb nooit zijn echte naam geweten, maar doet er niet toe. Die bijnaam paste bij hem.

Populariteit was beslist belangrijk in dit vak. Was je géén graag geziene gast, dan kon je het wel schudden en wilde niemand met je samenwerken. Maar een stel vrienden op de goede plaats maakte een wereld van verschil en opende deuren naar werkgelegenheid. Er liep ooit een kerel rond die het had gepresteerd iedereen tegen zich in het harnas te jagen en als meest onsympathieke persoon bekend stond. Ik heb hem zelf nooit ontmoet, maar vraag iedereen die ooit met hem op de set heeft gestaan maar eens naar Mad Mel, en hij zal grijnzend het verhaal vertellen dat het einde van hem inluidde..

Wie het bedacht heeft is me niet bekend, maar Melvin kreeg de hint van iemand dat het nu het juiste tijdstip was om een kilo wiet naar Japan te smokkelen en dat hij er in één klap stinkend rijk mee kon worden. Naïef als hij was informeerde hij bij diverse 'vrienden' van hem of dit nou wel waar was, en of het niet gevaarlijk was.

Of iedereen aan wie hij dit vroeg nu in het complot zat lijkt me onwaarschijnlijk, maar toch schijnt hij van allen het soort antwoord te hebben gekregen dat hem deed vermoeden dat het inderdaad veilig was om te doen. Met zijn koffer vol marihuana heeft hij het tot Tokyo weten te halen, maar ook niet verder.

De hash-honden hadden een goede opleiding gehad en hadden een makkie aan hem, en ondanks zijn verweer dat wiet toch was toegestaan in Japan ( wat beslist niet zo is ), draaide hij voor een aantal jaren de bak in.

Toch blij dat ik het niet te bont heb gemaakt...

Lees meer...

.

American Ninja (NL)

click trailer
-->

American Ninja

Henry Strzalkowski was daar meestal in de functie van assistent-director. Hij was in feite de tussenpersoon naar de staf en deed dat voortreffelijk vond ik.

Legendarisch is hij geworden met zijn imitatie van Mozes die op de berg de regels van het opperwezen in ontvangst nam. Met een uitgestreken gezicht sprak hij dan: “Let me get this straight God, you want us to cut the end of our dick” ??? Hij werkte vaak voor Ken en Maria Metcalfe en het was daar toen hij me een bit-part aanbood in “American Ninja”, Ik moest een bodyguard neerzetten. Mike Dudikoff zou een door een Oosterling ( John Fujioka ) opgevoede knul spelen die van kleins af aan de vechtkunst ingelepeld had gekregen en daar in de westerse maatschappij veel profijt van zou hebben. Het was even wennen om deze keer eens geen militair uniform te dragen, maar een burger-outfit. De make-up scheelde ook, in plaats van groen, bruin en modder waar ik meestal mee ingesmeerd werd kreeg ik nu een keurig blosje, en gel in m'n haar.

Een prachtige lokatie langs het Taal-meer vormde het décor van de scènes waar ik deel van uitmaakte. Het was een luxueus buiten-verblijf waar al de Ninja getraind werden en waar ik als body-guard een oogje in het zeil hield.

We waren hier best een aantal dagen zoet en ik kreeg gelegenheid genoeg om goed kennis te maken met Fujioka, een bescheiden zachtaardige man, die er niet naar uit zag een grootmeester in een of andere vechtsport te zijn.

Onder de Philippijnse crew had ik inmiddels naam gemaakt als 'helot', het Tagalog woord voor genezer.

Tot mijn patiënten mocht ik zelfs rekenen: Don Stewart, Tony Carrion en Manulet Escudero. Hier leerde ik ook Renato Morado beter kennen, de stunt-coördinator van de Philippijnse ploeg. Een vakman op en top, die zorgvuldig iedere stunt voorbereidde en van wie ik nog veel zou leren.

--GENEESWIJZEN--

Sensei v.d. Bruggen had me de beginselen goed bijgebracht van 'Shiatsu', een Japanse drukpunt-techniek welke gebruikt wordt tegen pijnbestrijding, blessurebehandeling of om een tegenstander uit te schakelen. Ik was sinds begin jaren zeventig al erg bezig met alternatieve geneeswijzen, vooral acupunctuur. Ik had het verband begrepen tussen de atemi-punten waarop een karateka zich con-centreert en de behandelpunten op de meridianen bij acupunctuur.

Het heeft veel te maken met de manier van toucheren, waarbij grofweg gesteld kan worden dat een zachtere benadering helende gevolgen kan hebben, terwijl een (te) harde aanpak iemand zelfs kan uitschakelen of doden. Hoewel er diverse uitzonderingen zijn op deze regel.

Het was in deze periode dat een zoontje van kennissen van me, een nare aandoening kreeg. Het was een sportief joch van een jaar of acht die al wat prijsjes op de judomat had veroverd.

Zienderogen gingen al zijn functies achteruit en kon hij niet meer mee op school. De diagnose was verpletterend, hij had 'pan-encephalitis', wat inhield dat er een niet te genezen virus in zijn hersenen zat. Hij zou nog enkele maanden te leven hebben. Zoiets wil je niet horen als ouder zijnde, en begrijpelijkerwijs zochten ze naar een remedie. Bij Godsdienst en gebedsgenezing werd wel steun maar geen genezing gevonden, occulte 'mediums' die een foto van het ventje hadden gezien, konden niets anders doen dan meewarig het hoofd schudden. Al zoekende was ik een artikel tegengekomen van ene dr. Kenneth Kaunda die plantenextracten en kruiden uit de jungle van Zambia gebruikte en daarvan medicijnen samenstelde.

Encephalitis werd ook opgesomd in het rijtje van aandoeningen dat reeds met succes zou zijn behandeld. Het klonk mij als muziek in de oren. Ik nam contact op met de Nederlandse ambassade in Lusaka die mij dezelfde dag nog een telegram stuurde dat de enige dr. Kaunda die zij konden vinden, de huidige president was.

Diens broer scheen inderdaad iets met kruiden te hebben. Er stond een telefoonnummer bij. Natuurlijk heb ik dat nummer gebeld !! Ik kreeg een assistent of secretaris aan de lijn, aan wie ik mijn verhaal deed. Met een zwaar accent probeerde hij me te vertellen dat ik “gotorom” moest. Ik had geen idee wat ik daar mee aan moest, totdat hij Italy liet vallen en ik begreep dat ik naar Rome moest. Daar scheen die betreffende dokter een lezing te houden en aangezien Rome een heel stuk dichterbij is dan Lusaka, vond hij dat ik de man daar misschien kon ontmoeten. Het bleek inderdaad om de broer van ... te gaan.

Of, zei hij, ik kon wachten tot Holland want over een paar weken kwam er een handelsdelegatie uit Zambia op bezoek.. Dat leek mij een goede gelegenheid.

Toen dan ook de kranten melding maakten dat president Kenneth Kaunda naar Nederland zou komen en in een hotel in Wassenaar zakenrelaties en andere betrekkingen zou aanknopen, besloot ik onbeschaamd om telefonisch contact op te nemen met het betreffende hotel ..

De vlag dekte met: 'en andere' , de lading vond ik. Na twee keer mijn verhaal gedaan te hebben, werd ik doorverbonden met een Zambiaanse medewerker. Nadat ik hem had verteld dat op ik op aanraden van de ambassade in Lusaka ( ik kon hem ook een naam geven ) op deze mogelijkheid was gewezen, rade hij mij aan op een bepaald tijdstip aanwezig te zijn en een begeleidend schrijven voor de secretaresse mee te brengen..

Op de betreffende dag ben ik met de vader van het jongetje, Adrie Vermeer, naar Wassenaar gereden en vielen we niet uit de toon toen we in mijn glanzend zwarte Pontiac Firebird !!aankwamen en tussen ander glimmend zwart mochten parkeren.

In de lobby kon ik mijn briefje kwijt aan de desbetreffende assistente. Even later werd ons verteld dat wij na dhr. Wagner aan de beurt zouden zijn ( deze Wagner hoorde ik later, was de topman van Shell ). Zenuwachtig zat ik m'n speech voor te bereiden toen we geroepen werden. Twee bodyguards bij de deur onderzochten ons op wapenbezit en we mochten naar binnen. Een enorme zwarte gestalte stond tegenover ons en schudde ons de hand. Met een diepe bas, die bij zijn postuur paste, vroeg hij naar ons doel en wat hij voor ons kon betekenen. Wonderwel kreeg ik het aardig geformuleerd en bleek hij het verhaal te begrijpen. Hij was echter niet degene die kruiden samenstelde, maar wist van het verhaal.

Voorzover hij wist was er echter nog geen positief resultaat bekend van het behandelen van totale encephalitis, wel van meningitis.

Hij bleek zeer geïnteresseerd, maar moest het helaas toch bij een succeswens laten. Geïmponeerd en teleurgesteld gingen we terug naar huis. Ik had echter nog een ijzer in het vuur. Na een telefonische zoektocht naar een acupuncturist, die in Hong Kong was begonnen kwam ik uiteindelijk uit bij een adres in Londen. In een hele dure wijk zat daar een Chinese arts die oa. prins Bernhard behandeld zou hebben.

Na een afspraak zijn we er voor een week heengegaan en werd Richard iedere dag behandeld. De therapie leek aan te slaan en de ziekte te vertragen, maar van vooruitgang was niet veel te merken.

Het jongetje heeft veel langer geleefd dan de prognose was, maar is uiteindelijk helaas aan een longontsteking bezweken.

Dit hele gebeuren was voor mij aanleiding om verder te spitten in de niet-reguliere geneeswijzen.

---

Ik kwam in contact met Zeljko Iljadica, een Joegoslavische metaalbewerker die de bijnaam `karate´ had. In Zagreb en omstreken was hij geen onbekende. Hij bleek in het bezit van de 6e dan karate Shotokan stijl. Zijn bewegingen waren kort en strak, geen onnodige poespas vond hij, maar efficiënt te werk gaan was zijn motto. Ik vond het geen mooie stijl, maar ik was onder de indruk van de kracht waarbij hij kon stoten en trappen. Het geheim, vertelde hij, lag hem in de ademhalingstechniek en het centraliseren van de energie. Daarmee kon je stenen kapotslaan.

Met een zelfde innerlijke voorbereiding moest het mogelijk zijn voorwerpen te verplaatsen ( wat mij nooit gelukt is) en zieke lichamen te genezen, wat mij beter afging.

Blessures komen nu eenmaal voor bij sport, helaas maar het is zo. Het kan een verkeerde beweging zijn, of een foute warming-up, een mislukte val of ontoereikende techniek.

Vaak kreeg ik dan pijnlijke schouders, zere ruggen en ander lichamelijk lijden te behandelen, met in negen van de tien gevallen een direct en positief effect.

Pijnen verdwenen na een lichte aanraking. Soms was de nabijheid van m'n hand al voldoende om de klachten te doen verdwijnen. Het magnetiseren, ook wel instralen genoemd, dat ik nu onder de knie kreeg, was een direct gevolg van de Oosterse trainingsleer en de Buddhistische achtergrond.

Ik voelde er geen mystiek bij. Technisch is er zelfs het een en ander te verklaren. Wanneer je ervanuitgaat dat de hersenen een elektrisch signaal doorgeven via de zenuwbanen om bv. een hand te laten bewegen, en dat we van elektriciteit weten dat het een magnetisch veld creëert rondom de geleider, dan is sprake van een natuurwet.

Een transformator werkt bij de gratie van van de inductievelden die de primaire wikkelingen veroorzaken wanneer er een stroom doorheen vloeit. De secundaire spoel hoeft alleen maar in de buurt van het magnetische veld van eerste te worden gehouden om al een spanning op te wekken. Het creëren van een bio-magnetisch veld is één, om een ander dit veld te laten voelen is twee, maar om er vervolgens een genezende kracht van te maken, is een enorme mentale kwestie en heeft te maken met de fijn-afstemming naar de ontvanger en “de wens van de gedachte”. Hier wordt het wetenschappelijk verklaarbare minder makkelijk. Ieder element heeft een eigen frequentie, of een stof nu dood of levend is, het heeft een trillingsgetal. Kristallen, die ook in de radiotechniek gebruikt worden, staan bekend om hun unieke en hoge frequenties. Zo heeft ook elk levend wezen zijn 'privéfrequentie'. Wanneer deze waarden corresponderen met die van een ander, is er een afstemming. Vaak gaat het dan om hogere of om lagere harmonische 'tonen'. Ook een akkoord is mogelijk, zoals een muzikaal samengaan van geluiden laat weten.

Patiënten die onbehandelbaar blijken, noem ik zelf: priemgetallen, alleen maar bereikbaar (deelbaar) door één en zichzelf. bv. 13.

Verdere uitleg hierover wil ik niet geven, omdat er genoeg literatuur bestaat die deze zaken behandelen.

***

Ik was omringd door allerlei grootmeesters in de martial arts, en was eigenlijk enigszins teleurgesteld dat de meesten 'alleen maar konden vechten' en niet de geheimzinnigheid van een echte ninja hadden. Een uitzondering wil ik maken voor Jesse Ramos en Erni Ortega ( de laatste schoot zich een kogel door het hoofd na een slepend geval van kanker), deze mannen hadden precies dat beetje extra's wat hen bijzonder maakten. Hoewel Joonee Gamboa niet direct een Ninja is, wil hem toch noemen, omdat ik hem één van de meest sympathieke mensen vind die ik ooit ontmoet heb.

Veel van de Filippino-crew kende ik al van vorige films en gaandeweg pakte ik aardig wat Tagalog van hen op.

Goed kon ik het vinden met de jongens van de Philippine stunt association S.O.S. Die liepen wel eens een blessure op en dan wisten ze me te vinden. De meeste tijd op de set werd doorgemaakt met wachten dus er was gelegenheid genoeg om behandelingen te doen. Het was ook een lust voor het oog om al die vechtsporters te zien trainen met hun gevarieerde stijlen, het zuiver leren werpen van de shuriken, (de werpster of dart ), boogschieten, touwklimmen en de bijbehorende gezichtsuitdrukkingen. Ik heb er leuke dingen opgestoken. Ik had ook hier graag weer het ninjapak aangetrokken, maar er was slechts plek voor één westers exemplaar en dat was Dudikoff..

Hij heeft hem leuk neergezet vind ik.

---

Ik was nog even op de set van een lokale film met Paul Vance, die inmiddels weer naar Manila was verhuisd. Hij moest een verkoper spelen in een hengelzaak. Het ging om slechts één opname en hij verwachtte snel klaar te zijn, maar ze bleken op iemand te wachten. Toen die persoon na verloop van tijd nog niet was verschenen, viel iemands oog op mij ( ik stond bij de zijlijn alles zo'n beetje in me op te nemen ) en werd gevraagd of ik een klant wilde spelen die de hengelzaak binnenkwam. Als het je zó in de schoot wordt geworpen, moet je geen nee zeggen, dacht ik. Ik scheen er 'gemiddeld' genoeg uitgezien te hebben, want ik hoefde me niet te verkleden. Het ging ineens rap.

Één keer oefenen met de winkel binnenkomen en een kleine dialoog met Paul, daarna rolden de camera's. Ik kreeg m'n gerepareerde hengel terug en hoorde dat het niets kostte. Als een tevreden klant loop ik met een: “That's good service man, thanks” de winkel uit. We waren klaar. Ik heb geen idee onder welke titel deze film later is uitgebracht.

See: The finger !

http://bert-firebert.blogspot.com/2009/06/finger.html

---

Acné, pimples, (jeugd)puistjes

Easy to do it yourself, pressure points to treat acne...

It's such a shame when young people walk around with these red, sometimes white headed pimples that mar the face or other parts of the body.

This acné normaly starts to occure around the age of 13 and older. It's directly related to hormonal activity of the young body, but there are links to consuming pork meat, chocolate, milk, peanuts and sugar.
You could say that this kind of food is a vertilizer to the pimples.

By stimulating the two points shown on the fingers, the body will start action against these suckers.
These points are quite painfull when punctured by needles, pressing with a pencil is also an option and is effective as well. Press each point for about 20 seconds. Be aware that the point at the little finger is at the first phalange, while the point at the ringfinger is located at the second phalange!!!

There's no difference in treating left or right hand.

There are several acu-points on the ear to treat skin diseases :

click image to enlarge

~~Mango and skin ~~

It is believed that mango may help unclog pores, people who suffer from acne, which is caused by clogged pores, will benefit from mango use, apply thin slices to the area of skin that you want to clear up. Leave the mango there for about ten minutes before rinsing the skin with warm water.


More tips:

Maintaining a clear and beautiful skin, takes time, consistency and effort. Dermatologist may recommend lots of products, but some of them can be expensive and may actually take a long time to work. You can, however, incorporate some home remedies for blackheads and whiteheads into your daily beauty regimen and in a few weeks, you will experience a drastic reduction or even total elimination of the problem.

● Toothpaste – Toothpaste is an effective blackhead and whitehead remover. Apply a thin paste to your infected areas and let it sit on your face for at least 25 minutes. You will probably feel a burning sensation when you apply the toothpaste, but this is normal and will pass. Once you remove the toothpaste, the top of your blackheads and whiteheads will disappear, but you still need to thoroughly wash your face to remove the buildup underneath. Repeat this home remedy every other day for two weeks.

● Tomato – Tomatoes have natural antiseptic properties that dry up whiteheads and blackheads. Peel and mash a small tomato. Apply the tomato pulp to your blackheads and whiteheads before going to bed. Leave the tomato pulp on your face while you sleep and then wash your face in warm water in the morning.

● Lemon -Wash your face in warm water. Then, squeeze the juice of one lemon into a bowl. Add in a pinch of salt and stir the mixture. Apply the mixture to your blackheads and whiteheads. Leave the mixture on for approximately 20 minutes and then wash your face with warm water again.

● Lime – You can also use equal parts of lime juice and cinnamon powder and apply this mixture to blackheads. Leave it on overnight and rinse it off in the morning

● Cornstarch – Mix about a three-to-one cornstarch to vinegar ratio into a paste. Apply it to your problem areas and let sit for 15 to 30 minutes. Remove the paste with warm water and a washcloth.

● Yogurt - Mix three tablespoons of plain yogurt with two tablespoons of oatmeal. Add one teaspoon of olive oil and one tablespoon of lemon juice to the mixture. Stir the mixture thoroughly and apply it to the effective area of the face. Let the mixture sit for five to seven minutes then rinse off with cold water.

● Almond or oatmeal – Mix either oatmeal or almond powder with just enough rose water to make a spreadable paste. Apply it to your problem areas with your fingertips first and then apply it to the rest of your face. Let it set for about 15 minutes and then rinse your face with cold water.


● Rice – Soak rice in milk for 5 hours and then grind this in a blender until it is paste-like in consistency. Use the paste as a scrub on affected areas of the body.

● Potatoes – Grate raw potatoes and then rub the area with the mixture. Wash it off after 15 minutes.

● Fenugreek leaves – Crush some fenugreek leaves and mix with water to form a paste. Put this on the face for 15 minutes and then remove it. Do this every night to keep your face free of blackheads.

● Coriander leaves – Mix some coriander leaves and a little turmeric powder with water and form a paste. Use this as a mask to eliminate blackheads.

● Oatmeal -Grind oatmeal into a powder in a blender and then add some rose water. Use this on affected areas for 15 minutes and then wash it off with cold water.

● Baking soda – Prepare a mixture of equal parts of baking soda and water and rub it onto your face or other body areas prone to blackheads. Leave it on for 15 minutes and then rinse it off with warm water.

● Honey is also good for removing blackheads. Spread honey on the affected area and remove it after 15 minutes.

Remember – Be gentle to your skin. Never pinch, scrape, poke, press, or squeeze too hard!


 Next a video, pimples and blackhead are being removed by 'electrocuting' them...! Watch this:

Pimples..

Juramentado (ENG)

-->

--JURAMENTADO--

Paul's room was crowded, no other word for that. As far as I remember we counted seven or eight guys and this room was not that big at all. ..So what, it was just for a couple of hours because we ended drinking in Ermita until early hours and after coming 'home' ,to wake up only a little later. We ended up talking a lot as most of us were strangers to each other, while Paul was briefing us what to expect in this movie world. We got prepaired to what was to come and had some idea what was going on on a set.

A local Philippine production was about to film a notorious revolt of a moslem jihad during WW 1 against the christians on the southern island of Mindanao.

“Juramentado” means as much as going mad, a blind hate or as the pinoy call it themselves: running amok. But there is more behind this word. It is a holy oath with an intention to fight till death. For their religion. The Japanese have a simulair word: Kamikaze, also until death but on behalve of the emperor...

The Moro-moslems have their own motto: a juramentado ends with death. They had this device already during the Spanish domination and were still attached to it during the American occupation, for sure it took a lot a lives. Even today there are dayly confrontation between the katholic government troops and the entire southern province which is totaly islamitic.

.

1983 with: Ramon Revilla, Karim Kiram, Jesse Ramos, Leopoldo Salcedo, Rosemarie Sonora, Tessa Tuazon, Johnnie Wilson, Paul Vance, Steve Rogers, David Light,
Robert Marius*, Bert Spoor
Dir: Efren C Pinon.

It was far before 6 am when we woke up and headed to a jeepney meeting point. These kind of locations, as I learned later, always were nearby sari-sari stores where all of us started our day with a fresh cup of insant powder coffee a couple of tinapai and cigarettes by the piece.. Those stores made good times when we had our stops over there. And with a three hour ride ahead of us we bought some extra to servive that trip to Lucena, south of Manila. A small barrio at the beach was our goal. A little dusty and stiff we inspected our neighbourhood and we found the locals realy colourfull and quite noisy when they gathered around our jeepney to do théir inspection on us. It took a while before I realized that they were cast and already dressed in their 'war colours'.

It looked cosy, in strident contrast to what we had to do with eachother: ass kicking headhunters, blood-smelling fanatics with no scrupules and no friendly attentions what so ever!

But for the moment we were making friends unaware of what was to come. An assist direct ordered us to hurry cause a big part of the day was spilled already by travelling and we had to show up on the set. So we went to wardrobe to get our outfit. A little greenhorn I followed the other guys to see where we would end up. Another A.D. explained us what to expect and what to do upon action. He left us some space to perform in our own vision and improvisation. Our first confrontation would be a superior power of Moro-militants. Some of us were soon to die, but everything was great footage of a distance so most of them were be raised back to live in no time. Die in a close up, it was not the real end, because in the next hot outline everyone was provided other clothing and wigs.

There wasn't much of a story I thought, but is there any story in real war that has one ? I mean a thing as war is out of any proportions, it all happens with the intention to slaughter eachother as fast as possible and under the most cruel circumstances. And that's exactly what we did, creating blood and death, sorrow and pain as brute as we could. So did the enemy, they tried to be even “badder” as we were.

But I have to mark that the Christians were the intruders, the deliverers, the bringers of civilisation...

We were doing our thing the rest of the day. I really got great respect for these decor-artists who made all kinds of different props made of polystyreen foam, couldn't see difference from real.!! And how about those make-up artists 'creating' the most terrible wounds, looking real bad. It was a lot of action for one day and I was glad when it was called a wrap. Earlier that day we already had seen our beach accommodation, we got ourselves some nice bamboo/nippa huts fitting no more than 2 or 3 people each.

The sun had set and a slight seabreese made it a comfortable 25-26 degrees centigrade. Air and water were close the same temperature, but still the water cooled us down and so did a couple of San Miguel beer. It was about time to hit the blanckets and close the mosquito-nets, and so we did.

The next morning started with overcast, no sun at all. It was windy and the color of the air had something threatening. The locals looked worried and I got this feeling that bad weather was to be expected. Oh yeah, in no time it started to drip down and coming with an encouraging wind it stagnated the takes. It started to pour down beyond imagination. Each half hour the beach had become a meter shorter at least. Half way the afternoon the tide line came as close as a couple of yards. Many of the crew and cast were hiding in a strong, two floor high, brick building a little higher on the beach. I decided not to risk wet feet and went for the second foor, well so did a lot of others !! Even as I lived in the Phils for a couple of months now I still didn't understand much of the language but I was aware of coming typhoon. But what to expect, I mean in Holland a storm once in a while reaches a 12 on the Beaufort-scale. And that's a lot of wind.

I saw some people carrying a bag with all their belongings and civilian clothes. I didn't have anything on me.All my stuff was in the nippahut.Coconuts were flying a horizontal way as did the rain that didn't seem to come from above.. I didn't care too much about my clothes, toothbrush or haircomb. I was also strongly adviced not to go outside.

“Heavy storm”, I came with to a Filipino whom I spoke before, “Not yet”, he declared and looked at me with a significant smile.

One moment I had the feeling that the rest of the world was in a vacuüm cos all the air came our way. The solide building reacted with cracking sounds and a shivering every now and then. Sometimes it seemed to be jerked from its foundation all night long. But it hold. Lucky for us there were no mosquitos, they probably found a better place to hide.

I used someones bag to put my head on but couldn't catch any sleep. It was just too noisy. Sometimes it seemed to slow down, just to return with all its strenght adding even more power and hurly-burly.

By morning most of the storm was gone. It was still pretty windy and almost dry. I couldn't believe my eyes when light broke. The beach seemed to be 2 or 3 feet higher. The cabines were all crooked up and halfway burried in the sand. I couldn't help but getting this Pompeii-feeling. The stone building still stood, but everything on the beach had changed. Most of the coconut trees were down. Nippahuts built with inferior materials didn't make it either. The whole scene: it was an indescribable mash. So was the set.

It was less than 200 yards to the hut where Paul and I had been staying. I hesistated wether to walk to the huts or do such later. It looked pretty scary. One moment the seawater was as far as it used to be, only to roll back the other minute again ,even passing the cabines by meters. I couldn't even make it ten staps towards the huts. The sand sucked me in over the knees and I got that feeling that my live was at risk. Never mind that stuff. I returned to the building were other people also were astonished by the result of this powerfull storm. I was told that low tide was due in some hours. By that time everybody was to be evacueted before hightide came in again. Nobody had seen Paul...

I saw some people grouping up and leaving the beach. I still was looking for Paul but couldn't find him. So finaly I joined a team about to leave, when a guy from wardrobe told me to return me clothes before going. He didn't care a shit that I was to stand there in my boxer shorts. I was about to tell the idiot to fuck off, when this friend of Robert Marius handed me a t-shirt, short pants and a pair of slippers.

Nobody had seen Paul. I got worried more.

I stopped asking around and left the area with some of the people I knew. Water was rising again.. The path we had to follow was under water, sometimes a couple of inches then all of a sudden over 2 feet deep. Pretty tough to walk cos one can't see were to put ones feet. I didn't mind at all carrying short pants. Sometimes the water seemed to catch up with us, creapy feeling...But after a while we faced ground and could walk a lot faster. We had miles to go. Fallen trees often blocked our way forcing us to re-route and enter the water again.

I haven't any idea how long it took us, it must have been hours. Everywhere people were cleaning up and repairing there places, chasing their chickens and goats. Finaly we reached a road having traffic. Busses, jeepneys all loaded to the limit and no way to board one of them. We hung around there for an hour or so, but our chances to get anywhere were zero. At last a filipino guy from our team decided to take action. He left to come back within a quarter of an hour including a jeepey to our transportation. Good news,bad news as well. We couln't go the regular way to Manila, because the roads were blocked by trees or powerlines and if not most likely to be flooded. Bridges were damaged and secundary roads jammed by traffic. I'm not sure but I think we went all the way around Laguna-lake the eastern way to reach Manila.

Manila was chaos as well. Large areas of the lower city were flooded not only by the rising seawater entering the Pasig-river, but also by the rainwater coming down the other way from the lake.

I was surprised by the speed and imperturbable commitment by which the damage was repaired. Back to normal live.

It was late in the afternoon when we reached the Manila boundry and it wasn't untill seven before we reached Ermita. The recepcion in the Mabini hotel told me that Mr. Vance didn't pick up his key to his room.

I didn't feel much like going out in this outfit and these weather conditions. I booked a room and enjoyed a good sleep.

read more