"VIS MEDICATRIX NATURAE"
All rights reserved

Tuesday, May 12, 2009

Hellcamp aka Opposing Force (NL)

Een aantal dagen later liep ik in Manila Peter en Pita tegen het lijf toen in bij Ken Metcalfe poolshoogte ging nemen of er nog iets stond te gebeuren. Ik had lucht gekregen van een nieuwe productie die deze week zou gaan casten.
Bingo, ik kreeg van Maria, de Philippijnse vrouw van Ken, direct een contract onder de neus geschoven.
Volgende week beginnen.
-->
Peet en Piet gingen de rest van de dag mee naar Garden Coast, wat een geweldige verrassing voor m'n vader was, die het leuk vond 'filmsterren te ontmoeten'. Hij zou er nog veel meer gaan ontmoeten....
Toen ik op de betreffende dag bij Filmore Avenue aankwam zag ik tal van bekenden. Steve Rogers was van de partij, evenals Willie Williams. David Light en Henry natuurlijk. En nog diverse anderen.
Onze reis zou gaan naar 'Hidden Valley' bij Alaminos, Laguna.!!
Deze valley bevindt zich precies tussen het Laguna-meer en het Taal-meer. De vallei wordt gevormd door een grote scheur in het gebergte die ooit na een vulkaanuitbarsting was gevormd. Overal in het gebied bevinden zich warmwaterbronnen met een unieke vegetatie en insectenwereld.
Overal lopen riviertjes en het geluid van vallend en spetterend water komt van alle kanten, het is kortweg een sprookjesland.
Clay Pigeons...later 'Hellcamp'aka 'Opposing Force'

De filmset was op één lokatie. Het moest een kamp voorstellen op een afgelegen eiland, waar een groep gevangenen bewaakt moest worden.
Ik was een van de guards. We zouden hier een aantal weken doorbrengen en de weekenden vrij zijn.
De gevangene Steve Rogers, ingesloten door Bill Kipp en mij, met Rafael Shulz en Henry Strzalkofski aan de flanken.

 
James Gaines
Het was een relaxte set, met een betrekkelijk kleine cast, dat kwam de sfeer ten goede. Ik besloot een visje uit te gooien en vertelde Henry dat mijn oude heer bij me op bezoek was, en dat het me leuk leek hem volgende week mee te nemen naar de set.
Dit werd, ook door de andere cast, gezien als een mooi verzetje voor een gepensioneerde, en met enthousiasme ontvangen.

....da's lekkerr !

Puur mineraalwater,
kan je zo drinken
Bertus sr. sprong een gat in de lucht toen ik hem het nieuws vertelde en kon niet wachten tot het weekeinde voorbij was. Het gebied rondom Laguna was inmiddels wel bekend terrein voor me en ik vond de omgeving met de dag mooier worden.
Pa vermaakte zich best op de set en had er totaal geen moeite mee dat niemand hem verstond, maar dat was wederzijds.
De huisvesting was geen probleem, er was plaats zat en er werd gewoon een bed voor hem klaargezet in één van de prachtige huisjes in het resort. En ze deden ook niet moeilijk over één mond meer, hij mocht bij de cast aanschuiven en voelde zich ook een beetje filmster....Hij mocht nog een paar dagen blijven en daar genoot hij van. We waren net begonnen met nachtopnames, dat betekende dat na de warme prak van zes uur het werk pas begon...
Alles ging zo zijn gangetje totdat precies om middernacht het licht overal uitging. Ik dacht dat de opnames erop zaten, maar even later ging het licht weer aan en werd er uitbundig 'happy birthday' gezongen. Eric Carson de direct was jarig en dat zou gevierd worden ook. Er kwamen allerlei lekkernijen aan, en een tweetal Philippijnse meisjes begon een striptease. Dat eindigde met het drinken van champagne uit elkaars navel. Pa vond het prachtig. De volgende dag had hij het er nog over en vond het jammer dat hij weer naar huis moest.
Best wel een beetje krap.
Het was eigenlijk de bedoeling dat ik gelijk met m'n vader terug zou vliegen naar Nederland, maar ik was gevraagd door Ken Metcalfe om even langs te komen. Het echte werk zat er aan te komen...



wordt vervolgd...lees meer
..


Senior op bezoek (NL)


Mijn vader die al die mooie verhalen zo had gelezen en aangehoord, besloot na aandringen van mij, voor een aantal maanden over te komen en me gezelschap te komen houden in Garden Coast.

Troep op het strand na een typhoon..



Het was even wat rustiger met het filmgebeuren, dus ik had lekker de tijd om er met die ouwe op uit te trekken. Met een rondje Manila ben je toch wel een paar dagen zoet. Daarna was het tijd om wat meer van het land te zien. De tocht over de rapids met een 'banca' vond hij wel wat en hij kon me geen ongelijk geven dat ik in deze omgeving een poosje had willen wonen.

Ik had een hele reis voor hem in petto, allereerst naar Baguio, een kleine 300 km naar het noorden en op een hoogte van zo'n 1500m.

De meeste tijd van deze meer dan 6 uur durende tocht zat in het laatste gedeelte, waar smalle bergpassen en haarspeldbochten de boel flink vertraagden. Maar de aanblik vanuit de bus wanneer je even boven de wolken bent en de diepe afgronden die links of rechts aan je voorbijgaan, maken veel goed. Met het vliegtuig is het maar 45 minuten, maar dan mis je al dit moois. Omdat de temperatuur hier bijna 10 graden lager is dan in Manila, is het er vooral tijdens de hete zomer het 'overzomeringsgebied' van de regering. Maar ook zo'n kwartmiljoen andere vakantiegangers verpozen hier graag tijdens de tropenhitte. De bevolking van de stad is dan zomaar verdubbeld. Voor de meeste toeristen is een vervolgtrip naar Banaue en Sagada in de Mountain-province een stap te ver. Nog 'ns 6 uur in de bus is voor velen nèt iets te veel van het goede. Pa vond het best en liet de regie aan mij. Ik was hier een paar jaar eerder al geweest en had ons verblijf in Sagada zo gevonden, zo groot is het bergplaatsje tenslotte niet. De omgeving is ook niet onbekend om de productie van marihuana. Hele velden met buitenwiet zijn hier te vinden. Een kilo kostte toen nog geen $20... ...maar goed.

Banaue dus met de wereldberoemde rijst-terrassen langs de berghellingen. Een ingenieus systeem van bewatering laat bergriviertjes door de trapsgewijs aangelegde velden lopen.

De reden dat mensen toch doorreizen naar de bergprovincie is het prachtige grottenstelsel bij Sagada en de hangende doodskisten die daar een lugubere trekpleister vormen.

De kisten ( met inhoud ) zijn geplaatst op richels langs de rotswand. Sommigen liggen op een plek dat je je afvraagt hoe ze die daar hebben kunnen krijgen.

Een paar kisten staan, geopend, op een bereikbare rand en bieden een blik op hun, door de tand des tijds aangetaste inhoud.

Och, wie wat bewaart....

Er stond ons een reis van 12 uur terug naar Manila voor de boeg, en we konden nog net één van laatste bussen naar Naic pakken.


Lees meer...

.


Friday, May 8, 2009

Mijn eerste film met Cirio Santiago (NL)



-->



1985 begon wat rustig, ik had weer wat tijd om de judomat op te gaan en me bezig te houden met de komende ASEAN-games.( Association of Southeast Asian Nations ) een soort Europese kampioenschappen voor daar dus. Er waren wat judoka geselecteerd om de natie te vertegenwoordigen in, ik meen Taiwan. Ik heb ze een behoorlijke training meegegeven, maar geen van hen keerde terug met eremetaal. Zoiets vraagt jaren van voorbereiding, niet een snelle inhaaltraining van enkele maanden. Dat lukt nooit.

-->
Er brak toen een periode aan waarin ik door de bomen het bos niet meer zag, en daarmee bedoel ik de titels van enkele films van Cirio Santiago, een lokale beroemdheid die in 1995 president van de Philippine Film Development Fund werd. Hij stierf in september 2008. Met tussenpozen kwam ik bij hem op de set, soms met enkele weken interval. Dit was ook de tijd waarin ik Teddy Page en Richard Harrison ontmoette.
Zo gebeurde het dat ik voor een ninja-achtige film een halve of hele dag bezig was en ik pas later hoorde dat het opnames waren voor “ Blooddepts”. Een week later stond ik met Richard Harisson in “Eliminator”. Het deed wat rommelig aan.
Alsof ik hem gisteren voor het laatst gezien had, ging hij met een verhaal verder waar hij de vorige keer mee geëindigd was. Het ging over zijn zoon Sebastiaan waar hij apentrots op was. Hij raakte niet uitgepraat over deze nazaat van hem. Een hele sympathieke man met duidelijk zichtbare haar-implantaten en veel plezier in zijn werk. Hij heeft een waslijst op zijn filmografie staan daar wordt je niet goed van en hoewel het voornamelijk B-movies zijn vind ik het een prestatie....
Ik had ook weer een aantal titels op zak en was benieuwd wanneer ik de tien zou halen.25 jaar later kwam ik er pas achter dat deze titels voor de zelfde film staan...
...Hetzelfde gebeurde me met:
The Destroyers, Kings Ransom en Devastator. Allemaal aka's
-->
Kings Ransom of één van die andere..
Onder één van deze titels is er een opname gemaakt waarbij jacht werd gemaakt op een groepje wiettelers en criminelen. En ik was er één uit dat groepje. Ik was zelfs meer dan één..... Ik had enkele malen een wederopstanding, want er werden zovelen van ons afgeschoten dat het groepje gekrompen was en aangevuld moest worden. Na een metamorfose stond ik dan even later onherkenbaar weer klaar voor de volgende stunt.
De opzet van de volgende val zat simpel inelkaar. Terwijl ik op de vlucht ben moet ik in de lus van een klaarliggende boobytrap lopen en dan ondersteboven hangend aan één been, aan een touw naar boven schieten.
Op de plaats des onheils val ik plat op m'n bek door mezelf pootje te haken, m'n wapen vliegt bij me vandaan. De camera stopt. De lus wordt zorgvuldig om mijn enkel bevestigd terwijl ik niet van mijn positie kom.”
Met een tussenshot vanuit een andere hoek werd er dan later gemonteerd naar camera 1 die inmiddels weer draaide. De eerste keer werd ik op 'action' te hoog de boom ingetrokken en verdween uit beeld. Dat moest over. Een man of vier stonden buiten beeld aan het uiteinde van het touw te trekken en kregen een merkteken waar ze moesten stoppen. Ik werd terug op m'n plek gelegd en toen was het: “Ready for take two?” en ging ik de lucht weer in.
Nog niet goed, ja de hoogte wel, maar ik draaide rondjes en stuiterde steeds tegen de boomstam die ik verwoed probeerde te pakken om uit mijn netelige positie te komen, al scheldend en schreeuwend om hulp. Niet naar de zin van Cirio, die was wat anders van plan. Het moest opnieuw. Voor de derde keer omhoog.
Ik was nog niet halverwege toen ik met de zelfde vaart weer terugging, ik had nog net de tijd mijn hoofd in te trekken voordat ik met een smak op de grond neerkwam. De knoop die was gelegd om het touw te verlengen was losgeschoten, allevier die gasten lagen ook op hun gat. Ik reageerde pissig, gooide m'n pruik weg en riep dat ze maar een ander moesten nemen voor hun amateur-klussen. Ik had de val goed kunnen breken en me niet bezeerd, maar geen zin meer om zo ongemakkelijk ondersteboven te hangen. Ik was er klaar mee, ik was al een keer of vier 'verongelukt' en vond het genoeg voor die dag. Er werd een andere 'double' van stal gehaald die het op zijn beurt mocht proberen.
Op een afstandje zat ik het tafereel in ogenschouw te nemen en zag dat mijn dubbel niet hoefde te struikelen, maar direct ondersteboven hangend in positie werd gebracht. Ik snapte het even niet, waar ging het om ? Ik had het nog niet door toen ze een bamboe rekwerk met allemaal scherpe spiesen erop tegen hem aan zetten en hem er tussenin pasten. Toen ik vroeg wat ze gingen doen, kreeg ik te horen dat dadelijk het raam weggetrokken zou worden, maar dat de film naderhand achteruit zou worden afgespeeld. Ik zag het voor me, en waardeerde de list. Geïnteresseerd bleef ik kijken hoe ze dat gingen aanpakken
Dezelfde vier gasten stonden weer klaar om aan het touw te trekken. Ik hoop dat ze een betere knoop gelegd hebben, dacht ik nog. Er werd actie geroepen en de vier trokken met een vaart het raamwerk van de gespietste man af.. Mijn hart sloeg over toen twee van de vier, in hun ijver, onderuit gingen en de grip op het touw verloren. Het raster zwiepte terug en ik vreesde het ergste.
Op het laatste moment werd het moordtuig gestopt doordat bijstanders het slippende touw hadden gepakt. Ik kreeg een wee gevoel in m'n buik, omdat ik daar had moeten hangen. En zouden ze dan ook op tijd het touw gepakt hebben ...?
Het was eigenlijk best gevaarlijk werk, constateerde ik.
Toch zou ik nog nog meer films doen met Cirio Santiago en de zijnen.
.

Our employers(PICKS)








Just a few of them, there were dozens more,













not to mention the international productions.