MIA 1
Er zou een casting zijn van een Amerikaanse producent in Manila, de werktitel van de film was: “A matter of Honour”. Meer was me niet verteld. Het was druk bij Filmore Avenue toen ik er aankwam, blanken, zwarten en Filippino's, iedereen wilde een job. Het hart zonk me in de schoenen. Zorg maar eens dat je daar tussen komt. Ik achtte de kans dat ik werd geselecteerd uiterst klein en verwachtte dus niet al te veel. In het geroezemoes had ik al opgevangen dat het een film met Chuck Norris zou worden, een Vietnam-oorlogsfilm. Dat zou verrekte leuk zijn als ik op de set een glimp van hem op kon vangen dacht ik.
Ik stond dan ook een beetje belazerd te kijken toen hij in hoogst eigen persoon naar binnen stapte met een stapeltje papieren in de hand. Dat bleken onze aanmeldingsformulieren te zijn. Vrij snel had hij al een aantal keuzes gemaakt en jongens aangewezen die door de selectie waren. Met sommigen had hij even een praatje.
Zo kwam hij steeds dichter bij mij in de buurt. Ik kreeg een hand van hem en een brede glimlach. Hij bekeek m'n papieren en las m'n CV. Hij knikte goedkeurend en zei dat ze iemand nodig hadden die neergeschoten zou worden om vervolgens door hem op de schouders genomen te worden. “You are about my hight and not too heavy”, vond hij.
Ik moest naar voren stappen en hij nam me vervolgens in de brandweergreep. Zo liep hij een paar passen heen en weer met mij op zijn rug en knikte naar zijn assistent die de gegevens noteerde.
Ik zat erbij.... Dit was heel wat meer dan de glimp die ik gehoopt had van hem op te vangen.
Ik kon een gevoel van trots niet onderdrukken dat ik zo'n beroemdheid de hand had geschut. Zesvoudig wereldkampioen karate en vermaard om zijn vechtscènes met Bruce Lee. Mijn dag kon niet meer stuk. Over een aantal dagen zouden de opnames beginnen bij, ik geloofde mijn oren niet, Pagsanjan. Daar was ik net een paar maanden weg. Daar het voor mij korter reizen was om direct van Cavite naar Laguna te gaan dan eerst helemaal naar Manila, sprak ik af dat ik op eigen gelegenheid naar de set zou komen.
Door allerlei oorzaken echter had ik vertraging en kwam te laat aan op de set, nog wel op tijd om te zien dat 'mijn' shot net werd verfilmd. Een POW ( prisoner of war ) werd door Erni Ortega neergeschoten en belandde in het water. Na diverse takes, de man viel niet mooi dood, was het dan eindelijk naar de zin van de direct. Ik kreeg een rot bui, de kans van m'n leven verziekt, het hart zonk me in de schoenen. Maar ik kreeg niet op m'n donder, ze bleken juist blij te zijn dat ik was komen opdagen. Direct werd ik naar de wardrobe verwezen en kreeg ik 'n uniform aangemeten.
Er zat tempo in, zo totaal anders dan de lokale producties die ik tot nu toe had meegemaakt. Er werd me een brancard in de handen geduwd en ik moest gaan lopen op het sein 'action'. Dat had ik vaker gehoord...
” De film begint met een explosie die een boom velt. Chuck komt in beeld en wenkt naar ons ploegje. Ik flits door het beeld en het is voorbij eer je er erg in hebt. Maar het is nog niet afgelopen.
Terwijl we onder vuur worden genomen en 'Braddock' mij een signaal geeft, loop ik in zijn spoor met m'n M-16 in de aanslag.
Aan alle kanten gaat er iets de lucht in. De heli's vliegen af en aan en proberen ons uit onze benarde positie te bevrijden.
Rennend proberen we bij de toestellen te komen. Velen van ons worden neergemaaid.”
Er werden ook opnames in en rondom het Luneta-hotel in Ermita gemaakt, de E van de lichtreclame werd afgeplakt wat resulteerde in een Vietnamees klinkende naam: 'Lun ta'.
De werktitel veranderde in “Missing in Action”
( Het verhaal dat de ronde deed over Vic Morrow, die tijdens de opnames van 'Twilight Zone' twee jaar terug, werd onthoofd door een verkeerd gemanoeuvreerde helicopter en waarbij ook twee kleine kinderen werden gedood, maakte het gevoel voor gevaar heel reëel.)
Mijn laatste scène speelde zich af, nadat ik door Chuck gewenkt werd dat de weg veilig was en ik verder liep met als doel de helikopter te bereiken die verderop geland was om ons te evacueren. Tijdens de 'rehearsals' gingen er natuurlijk geen explosieven af, dus Chuck en ik konden zo ons 'parcours' verkennen terwijl de camera's en belichting werden ingesteld. Anders was het, wanneer na action aan alle kanten iets gebeurde en je voor het echie ging.
Mijn gezicht beschermend liep ik de stofwolken in en was even gedesoriënteerd, zonder bril zag ik niet zo best en door alle herrie om me heen kon ik ook niet op het gehoor de landende helikopter lokaliseren. Met de dode Vic Morrow in het achterhoofd wilde ik niet echt als een blinde in de klauwen van de rotor lopen.
Toen door de turbulentie van de wieken de rook verwaaide, en ik meer zicht kreeg, zag ik de laatste manschappen naar binnen klauteren.
Rennend en struikelend probeerde ik het toestel op tijd te bereiken, maar net op het laatste moment zag ik de ski's loskomen en had ik er eventueel nog aan kunnen gaan hangen. Onder echt vuur zou ik niet getwijfeld hebben en de sprong gewaagd hebben. Ik besloot te doen alsof ik getroffen werd en kletterde naar de grond terwijl de heli laag over de kokospalmen scheerde. Als ik er onder had gehangen had ik waarschijnlijk de toppen geraakt... Mijn beslissing werd achteraf de juiste gevonden, maar als ik het had gedaan vond men, dan was het een hoogtepunt geweest. Toch ergens jammer dat ik het lef niet had...
Eerder op de dag was er ophef ontstaan toen de mariniers een snelstromend riviertje moesten doorwaden. De oversteek was niet al te moeilijk, maar zo nu en dan kon je wegglijden van een gladde steen en even onder gaan. Sommige heren wilden daar een slaatje uit slaan en eisten gevarengeld! Er was zelfs sprake van een dreigende staking. Nadat de boel even was stilgelegd, en er gebabbeld werd, gingen de opnames gewoon door, zonder dat de eisen waren ingewilligd. Ik vond het allemaal gedoe om niks en had er niet aan meegedaan.
Een tierende Henry verkondigde dat zulke gasten niet meer voor hem hoefden te werken. “Je zult zien, straks staan ze allemaal in de rij als we een helicopterbemanning moeten samenstellen. En dan hoor je ze niet over gevarengeld, want ze willen maar al te graag vliegen!” zei hij tegen me. Om te vervolgen met: “Burt get ready, you are with the heli's”.
Ik kon het niet laten te gniffelen.
-- --
Na deze opening schrikt Braddock wakker in zijn hotelkamer en blijken wij eigenlijk een nachtmerrie...
's Avonds zat het erop en keerde ik tevreden met onvergetelijke ervaringen op zak huiswaarts.
Ik vond dat ik 1984 met drie films op mijn naam als geslaagd mocht afsluiten. Er zouden er nog negentien volgen...
.
.
.
No comments:
Post a Comment