De bruiloft(NL)

Het huwelijk

Er stond een feest op stapel. De jongste broer van Butch Romualdez, Danny, ging trouwen met zijn Jacky. Ik kende hen beiden goed en was diverse keren bij hen op bezoek geweest. Danny kwam graag naar Cavite om mosselen te eten. Hij had ook plannen voor een lap grond dat hij in de buurt had en hij vond het relaxed om op het strand een joint weg te paffen.

Ik kreeg een uitnodiging om de voltrekking van hun huwelijk bij te wonen dat zou plaatsvinden op donderdag 27 juni 1985 's morgens om 09.00 uur.

Blikvanger zou tante Imelda zijn. Daar wilde ik wel bij zijn ...

Er was slecht weer opkomst, en om niet te laat voor de plechtigheid te zijn, besloot ik bij Dante par Pasia te overnachten. Hij was als goede vriend van de familie ook uitgenodigd en we zouden gezamenlijk vanaf zijn adres naar Intramuros rijden, waar de voltrekking in de prachtige kathedraal van San Agustin zou plaatsvinden. De receptie achteraf was in het Plaza hotel, uiteraard in de 'Leyte'-ballroom....

Tijdens de receptie naderhand in het Plaza hotel op Roxas Blvrd. vroeg ze aan Danny wie ik was ( zo'n blanke allochtoon valt op natuurlijk ) en hij vertelde haar dat ik een 'beroemde' Nederlandse acteur en stuntman was die via Butch een familievriend was geworden.

 President Ferdinand Marcos en first lady Imelda 

Een beschaafd knikje in mijn richting bevestigde mijn bestaan voor haar. Maar een hand of een praatje was waarschijnlijk te min. Ik heb liefjes teruggeknikt en vond het best zo.

Danny en ik .. ...tante Imelda kom

je nog ??

  Imelda en haar man waren hun top voorbij en niet erg geliefd meer door het volk. Vooral corruptie en zelfverrijking werd hen verweten. De macht brokkelde af en Corrie Aquino, de weduwe van de vermoorde Ninoy won aan populariteit.

Er braken onrustige politieke tijden aan. Het werd wat stiller met het internationale filmgebeuren. Er broeide wat, al een hele tijd.

Er brak een revolutie uit, de mensen gingen de straat op om te protesteren tegen de dictatuur van Marcos. Op allerlei strategische punten stonden gevechtseenheden klaar om de opstand de kop in te drukken. Ik volgde het nieuws op tv en ging niet vaker naar Manila dan nodig.

---

  Ik had inmiddels al enige tijd inwoning. Een vriendin van me uit Nederland waarmee ik was blijven corresponderen, had gereageerd op mijn uitnodiging om hier eens te komen kijken en geschreven dat ze op een bepaalde datum aan zou komen. Toen ik haar op die dag van MIA ging ophalen, was de verrassing des te groter, toen ook haar tienjarig dochtertje bleek te zijn meegekomen.

In plaats van me enthousiast om de nek te vallen, liet ze snikkend haar hoofd op m'n schouder zakken. Verbouwereerd vroeg ik of ze een slechte vlucht hadden gehad en of ze ziek was. Niets van dit alles. Haar nieuwste relatie bleek te zijn stukgelopen. Haar 'vriend' had voor hen beiden een enkele reis Manila geboekt en hen op Schiphol afgezet met US$100,-.......!!

De opnames van 'American Ninja' zaten er net op toen zij arriveerden en ik moest ineens een heleboel 'familiezaken' regelen.. Ik vond het niet erg om voor enige tijd gasten te hebben, maar ik had begrepen dat ze niet meer van plan waren terug te keren naar Nederland. Zo was m'n uitnodiging niet bedoeld geweest eerlijk gezegd...

Daarbij kwam dat ik van plan was een paar maanden naar m'n vader te gaan, en dat ik bij terugkomst wilde gaan verhuizen. Het huisje van Emil was niet meer beschikbaar, het was verkocht, en ik was van plan  te verkassen naar een barrio aan de andere kant van de rivier, ik had daar intussen veel vrienden opgedaan en zou er mijn eigen optrekje gaan aanbouwen. Ik was er met mijn vader regelmatig te gast geweest en we werden er voortdurend ontboden om iets te eten of te drinken. Zoveel gastvrijheid had pa nog nooit meegemaakt en hij wilde graag iets terugdoen om de boel wat in evenwicht te brengen. Tijdens de laatste typhoon was het huis van één van mijn vrienden daar, zwaar beschadigd.

Toen mijn vader informeerde wat het nou zou kosten om de zaak te repareren en hij hoorde dat de mensen geen geld hadden, trok hij zijn knip en offerde $ 100,- De mensen konden hun ogen niet geloven, want hiermee konden ze een heel nieuw huis bouwen!!

***

 Toen ik het spul zo'n drie maanden over de vloer had, en ze waren meeverhuisd naar de overkant, vond ik dat Ellen ook maar eens wat voor de kost moest gaan doen. Ik bracht haar in contact met een centrum waar voetzoolmassage werd beoefend. Ze kon hier de beginselen van reflexologie leren en er tegelijkertijd wat mee verdienen..

  Alles leek zo zijn gangetje te gaan, toen de dreigende revolutie roet in het eten gooide. Kennelijk was de berichtgeving hierover in Nederland nogal verontrustend, want Ellens moeder nam contact met me op om haar dochter en kleindochter te laten evacueren. Ik vond dat geen slecht idee. Maar Ellen had geen zin terug te gaan en vond dat het zo'n vaart niet liep. Oma wist tenslotte gedeeltelijk haar zin te krijgen door Ellen zover om te praten dat ze haar dochtertje liet gaan. Toen ze mij vroeg Thea naar Nederland te begeleiden, op haar kosten, besloot ik mijn plannen bij te stellen en het aanbod te aanvaarden. Zeker nadat een goede vriend van mij, Dante par Pasia, een journalist, mij een gezamenlijk schrijven van enkele collega's van hem overhandigde, met de taak de ongeregeldheden in hun land, in Nederland aan de kaak te stellen en politieke steun te vinden tegen Marcos, niet wetende dat het met vier dagen bekeken zou zijn......

Via de ambassade hadden we binnen de kortste keren onze tickets en konden we vrij snel vertrekken. De taxi deed er een eeuwigheid over om bij het vliegveld te komen. Overal op straat waren er protestmarsen en rellen, regelmatig werd er ook geschoten, voornamelijk nog in de lucht, maar toch...

----

Ook op Manila International Airport was het een gekkenhuis, overal stonden militairen. Veel balies waren gesloten. Wonderwel ging het inchecken in een hoog tempo en konden we zo de sluis naar het vliegtuig in. Alle balies waren inmiddels gesloten. Er kon niemand meer weg....Zo pakten wij op het nippertje de laatste vlucht vanaf MIA. naar Amsterdam. Via de intercom werden we regelmatig op de hoogte gehouden van de laatste ontwikkelingen in Manila.

Het grootste deel van het leger had zich achter de revolutie geschaard en steunde deze.

  Marcos en de zijnen hadden zich verschanst in paleis 'Malacañang' vanwaaruit hij bevelen aan zijn slinkende aanhang bleef geven.

Vier dagen zou het duren. Tot het laatste moment bleef de dictator via 'zijn' tv-kanaal vanuit zijn paleiskamer aan het woord, totdat iemand de stekker eruit trok en Ferdinand zijn nederlaag moest erkennen.

Vol spanning bleef ik in Nederland de situatie volgen en hoorde dat Marcos na vier dagen beleg het hazenpad had gekozen. Met zijn regeringshelicopter (afgeladen met staven goud werd later gezegd ) toog hij naar Honolulu, Hawaii, waar hij met zijn ernstig zieke lichaam het verzet opgaf.

Eén ding vond ik ontzettend jammer, want Imelda was juist een programma gestart om het aantrekkelijk te maken voor gepensioneerden uit het buitenland om zich op de Philippijnen te vestigen en uiteraard hun zeer gewaardeerde valuta daar uit te geven. En aangezien mijn vader interesse had getoond om zijn laatste jaren in een warm land door te brengen kwam Butch op het idee om hem voor dit programma in te schrijven. Hij zou er dan voor zorgen dat pa de eerste zou zijn en een beetje in de schijnwerpers kwam. Dit leek me een leuk idee. Het werd zelfs nog mooier toen me werd gevraagd dit programma in Nederland te gaan promoten.

  En geloof me, zelfs de naam Romualdez alleen al, opende deuren. Ik kreeg alle steun van de Philippijnse ambassade en de commercieel attaché in Rotterdam en Den Haag.

Maar de revolutie zette daar een streep door en het programma ging op de schop. Mijn vader moest trouwens enige tijd later een zware operatie ondergaan en moest ook zijn plannen herzien.

Imelda bleef een grote mond houden en waagde het zelfs na enkele jaren, de strijd om het gouverneurschap van Metro Manila aan te gaan met het zittende regime.

Corrie Aquino, een huisvrouw, had het hoogste ambt van het land in handen en de zware taak te vechten tegen corruptie in de hele natie, en de aanhang van de verliezers, die vooral in de thuisprovincies Leyte en Ilocos Norte te vinden was.

Vaak wordt vergeten dat er in dit land een kleine groep invloedrijke personen is, die het voor het zeggen heeft. Als grootgrondbezitters bezitten ze macht over de bevolking en zijn in de meeste gevallen tevens werkgever van hele gemeenschappen, die er wel voor waken zich tegen hun broodheren te keren. Je maakt niet zo maar een democratie van een dictatuur.

Eenmaal in Nederland besloot ik van de lente te genieten en weer een beetje aan de westerse cultuur te wennen. Vooral dat laatste viel me tegen.

Ik was 'veroosterd' en kreeg heimwee naar de tropenmentaliteit, ik heb het dan ook niet zo lang volgehouden en was binnen de kortste keren weer terug.

----

  Na een paar dagen bijkomen in van de jet-lag, lag de hoofdstad weer op mijn route en was ik weer opzoek naar avonturen....

Er leek niets veranderd in Manila, er was een stuivertje-wisselen geweest over de te vergeven posten maar verder was alles bij het oude gebleven. Ik moest alleen even wennen aan de andere namen die nu de voorpagina's sierden.

Wat ook hetzelfde was gebleven, waren de castingburo's. Bij Metcalfe was het even rustig, maar Henry werkte voor diverse lokale producers en vergat zijn vrienden niet. Cirio Santiago had twee producties op stapel staan waarin ik een graantje mocht meepikken. De eerste was 'Equalizer 2000' waar ik een boeventype neer moest zetten. Inkoppertje hé.? Makkie dus..

 Het was weer zo'n film waar alles boven het maaiveld werd neergeschoten, ik kwam dus goed aan bod bij zo veel actie. Wat mij altijd bijgebleven is, was een scène waarbij een boom doormidden geschoten zou worden. De stam was geprepareerd en werd met een latje rechtop gehouden. Een kleine explosieve lading zou hem doen omvallen. Op het moment dat hij moest vallen gebeurde er na de plof niets. Het latje was te sterk. Een dunner houtje werd aangebracht en wij weer terug naar de beginpositie. De direct zei “action” en tegelijkertijd viel die boom zonder hulpexplosief, statig om. Duidelijk te vroeg dus, maar ik kon m'n gezicht niet in de plooi houden en genoot van deze boom met zoveel gevoel voor humor. Toen uiteindelijk bij de derde poging de stam weer niet knakte, was ik beslist niet de enige die zich zowat zat te bezeiken van de lach. Zelfs Cirio, die bij de vorige take “puntanginamo” had geroepen, (wat een behoorlijk scheldwoord is op z'n Philippijns), kon een grijns niet tegenhouden. Het is tenslotte gelukt... Toen naderhand één van de driewielers in de plomp belandde, kreeg ik het gevoel dat dit niet helemaal de bedoeling was. Ik vond dat het er mooi uitzag, maar Santiago was het daar niet mee eens en liep te tieren. Het was een film vol geweld en schietpartijen. Mijn aandeel ligt voornamelijk in het achtergrond-gebeuren, schieten en geraakt worden, rare sprongen en valpartijen, dat soort zaken. Ik vind het zelf een niet te genieten film, maar misschien dat het voor de liefhebbers wel mee valt.

Premier Production had het maar druk met Cirio Santiago, want er stond die maand nog een film in de steigers. Toen het zover was, besloot ik Ellen mee te nemen naar de set, want figuranten zijn altijd nodig en van Cirio wist ik dat hij graag een blanke cast neerzette. En dat had ik goed voorzien. Het was me daar een weerzien zeg, Nick Nicholson was weer van de partij, even als Willie Williams, Steve Rogers, Don Gordon, Joonee Gamboa, David Light en ja hoor, Henry S. die de rol van voorman weer had opgenomen. Ik stelde Ellen aan Cirio voor en hij kon haar inderdaad ergens inzetten. We waren begonnen aan:

 'Silk”.

Ik mag chauffeur zijn in de blauwe stuntwagen. Er wordt een camera op de motorkap gemonteerd en ik mag m'n route rijden. Ik zit iemand achterna op een zanderig pad, en er wordt van alle kanten geschoten. Mijn ramen gaan aan gort en ik rij de auto tegen een stilstaand obstakel. De boel explodeert...

Toen een raam van de auto verbrijzeld moest worden, stond er iemand met een katapult die een grote stalen knikker door het glas schoot. Ik had de beste man eerst om een demonstratie gevraagd om te zien of hij wel een beetje kon mikken. Het klonk als een echte kogel toen we voor de take gingen. Het op tijd de auto verlaten voordat hij tegen het vliegtuig knalde was best hachelijk en moest in één keer goed. De filmbeelden spreken voor zich.

Ellen moest meelopen in een groep vluchtende mensen die werd beschoten. Zenuwachtig als ze was, struikelde ze al binnen enkele meters en ging plat op haar bek. De bril schoot van haar neus en kippig als ze was met haar min 10 of meer, ging ze er bovenop staan en brak het montuur doormidden. Nagenoeg blind moest ze haar weg vervolgen, met zweet op het voorhoofd en een vertwijfelde blik, dit was precies wat de camera wilde zien!!  ze had overal pijn van het struikelen en rennen.....

Lees meer..

.

Silk 1986. Full Movie HD

 Full movie 720HD

 (upload in G+)

SILK click here 

1hr 23min

 Clip1:21 min

I'm the driver of this blue car waiting for the mechanics to have the camera fixed on the bonnet.

Clip 4:42 min

Some screenshots

For Deltaforce freaks....only. (pic)

I figure none of you has ever seen this design before. Yeah, most likely, cos this design was made by myself and I had only a couple a dozen T-shirts printed with it by a friend of mine in the Barrio. My first week on the set I had noticed some guys selling this kinda things and specialy the Yanks were keen to get themselves such collectors items. That very same weekend I designed this simple drawing and had them printed as well.

I was in the middle of my business when that terrible copter accident occured.

Now over 20 years later I'm about to use my last shirt I didn't sell on the set.......
.

Missing In Action (ENG)

-->

MIA

An American producer came down to Manila to do the casting for a movie called: “A Matter of honor”. That's all I knew. It was crowded in Fillmore Avenue when I arrived, white guys, black guys,Filipino's, everybody wanted a job. I lost all confidence. How to get into this. I figured the chance to be choosen very small so I didn't expect too much of it. There was a bustle I picked up saying that Chuck Norris was involved to shoot a Vietnam-war movie. I got exited and hoped to see the man in action and see him for real. So I tell you that I was more then surprised when Chuck in person stapped into the room, holding some papers, that seemed to be our applicationforms. We stood lined up, I was somewhere in the middle. He started to point a couple of guys who made it through the selection, He chatted with some of them, coming closer and closer. Then it was my turn. My heart-beat went up by 50% at the first handcontact. This was the hand he used to fight Bruce Lee with. He was my hero for so many years already. He smiled while reading my CV and said they needed a guy who was going to be killed by the enemy and after that carried away on Chuck's shoulders.

“You are about my hight and not too heavy”, he thought. I had to stap forward and he lifted me on his shoulders, like a fireman's holding. He walked around with me, said yes to his assistent and placed me back gently. “You are in..”

Wow, I made it, This was way more than the glimpse I hoped for..

I couldn't help feeling proud after shaking hands with this celebrity. 6 x world champion and famous for his fighting scenes with Bruce isn't catpiss you know..

The shooting was to start in a couple of days and the location: Pagsanjan. As it was much shorter for me to travel directy from Cavite to Laguna instead of having my ass going to Manila first I agreed with the production to plan my own transportation to the set.

Now travelling the Phils. is always an adventure, don't ask me why, but I got late on the set. I was in time though to see my scene being shot. A POW was executed by Erni Ortega and dropped dead into the river. It took several takes ( the man didn't die nice) but finaly it was a print. I instandly got a bad, bad, bad mood. The chance of a lifetime, and I screwed up, fuck*#@$%.

But I didn't get my ass kicked, hell no. They were glad instead because I showed up. I was sent to wardrobe to get me a uniform with a helmet. I hated those suckers on my head, they never seem to fit and always crowled down my face. So the first thing I took care of was losing it the very first scene while running my ass of..   

“There's a close-up as we are handling a stretcher in the very beginning of the movie. We are under fire and Braddock (Chuck) signals me to follow him. I run and hide, my M-16 ready to fire. Explosions all over the place, heli's flying of and on trying to rescue us. We try to reach the copters but many of us got killed.”

It seemed to work during the rehearsals (without any blasts and with clear visibility). Camera's made their settings, light was optimized and explosions were prepared. Then the real thing. ACTION...

.

Protecting my face against dust and debris I walk into the clouds of noise and danger. Doing this without my glasses didn't make it easier to perform.( Now there was this story going about Vic Morrow who got himself and several kids killed during the takes of Twilight Zone two years earlier. He was beheaded by a wrongly maneuvered helicopter, so believe me, I was careful).

There was so much noise and dust causing disorientation, I absolutely couldn't localize the heli, and thinking of Vic I didn't want to walk into the killing arms of the rotating blades like a blind. I hesitated a while. Then turbulence of the blades cleared my view a little and the smoke spread. I saw the last troops humping into the last heli, ready to take of...Running and stumbling I try to reach my rescue but at the very last moment the heli takes of showing me the ski's at eye-level. I could have jumped to grip and hold the ski, and I most likely would have done such under real circumstances, but I got chicken and fell to the ground playing dead, while the copter 'kissed' the coconut trees and disappeared. I'm sure that it would have hit the trees if I was hanging down under.

I was told later that my decision to do so was correct, but if I had done it, it probably had highlighted the days shooting..

Such a shame I didn't have the guts.

There were shootings in and around Luneta-hotel in Ermita, the E in the light sign had been blinded, resulting in a Vietnamese sounding Lun ta. The working title changed to Missing in action.

Earlier that day there was some commotion when the marines (extra's) had to cross a streaming river. The crossing was not too difficult and for sure not life-threatening. One could slip of the smooth rocks and duck for a second or so, an overall depth of about 2 feet. Some guys had dollar signs in their eyes and demanded “danger money”. It almost ended a strike. There was a lot of talking and arguing and finally the shoots continued, leaving the demanders without extra fee. I didn' t join the mutiny and was watching it from the side.

Little Henry was mad twice his size. He shouted that that kinda suckers had lost his support and need not work for him anymore.

“I tell you”, he said, “When we are to select our helicopter-crew they are first in line to volunteer to fly. And then they're not talking danger-money. Well fuck them.” He turned around with and said something like: “Bert, get ready you're with the heli's!”

I couldn't help raising a smile.

After this prologe to the movie, Braddock wakes up and we appear to be his nightmare....

The weapons used in this film:

• 1 M16A1
• 2 M203
• 3 M16 SP1
• 4 AKM
• 5 Norinco Type 56
• 6 M14 Rifle
• 7 M60
• 8 M60D
• 9 Mk 2 Hand Grenade
• 10 81mm Mortar
• 11 Smith & Wesson Model 10
• 12 Star Model B
• 13 Madsen M50
• 14 M79 Grenade Launcher
• 15 Colt Model 653
• 16 Uzi
• 17 Browning M2HB
• 18 M9A1 Bazooka
• 19 Type 56 Carbine
• 
  

It was a wrap and I went home with a content feeling and unforgettable memories.

I was proud of my filmography containing 3 titles. There were 19 more to come....

read more

.

Behind Enemy Lines/Blackfire (NL)

-->

Tussendoor was ik ook nog even heen en weer geweest naar Nederland maar ik vond het er te koud en was zo weer terug. En, ik kreeg de kans David Caradine te ontmoeten. Deze man was een legende geworden toen hij in de jaren 70 de hoofdrol speelde in de tv-serie 'Kung-Fu'. Hoewel hij, had ik gehoord, geen Kung- Fu master bleek te zijn, maar een balletdanser die door zijn lenigheid en evenwichtskunst, maar ook door zijn mysterieuze blik, de voorkeur had gekregen boven Bruce Lee om deze rol te vertolken. Door zich echter te verdiepen in de Oosterse filosofie van de Shaolin-monniken heeft hij zich in korte tijd opgewerkt tot een virtuoos, die later zelfs nog een boek zou schrijven over: 'The Spirit of the Shaolin'. De bijnaam 'grasshopper' die hij als Kwai Chang Caine in 'Kung Fu' kreeg, zal voor de rest van zijn leven aan hem gekoppeld blijven.

Hij zou nu opnames komen maken voor een oorlogsfilm met de titel: 'Behind Enemy Lines' en er waren G.I.'s nodig.

Ik was niet verbaasd dat Henry weer bij de casting aanwezig was en de leiding zou nemen over de lokale manschappen. Inmiddels kind aan huis bij de Metcalfes, twijfelde ik er eigenlijk niet aan of ik zou met een contract naar huis gaan.

Ze hadden behoefte aan een medic aan boord van een heli. Wij moesten af en aan vliegen om gewonden van het slagveld in veiligheid te brengen. Dat is een belevenis aan boord van zo'n copter, de deuren wagenwijd open en een prachtig overzicht op het geheel. Maar het hart klopte me in de keel tijdens de wendingen, wanneer het toestel bijna 90 graden zijwaarts helde en je al je handen en voeten nodig had om er niet uit te kukelen. De adrenaline was na een uur nog voelbaar. Een scène waarbij we met een brancard uit de heli sprongen die net boven de grond zweefde, vond ik enigszins komisch omdat we met de zelfde vaart met een lege brancard weer naar binnen sprongen. We werden zo hevig onder vuur genomen, dat we ons werk niet konden uitvoeren en afdropen. De film is een jaar later onder de namen: 'Attackforce Nam' en 'POW the Escape' uitgebracht maar is nooit een topper geworden.

Tot mijn grote vreugde kreeg ik de kans een poosje met David te babbelen toen hij tijdens de lunch-break uit eigen beweging naar ons groepje kwam en zich voorstelde. Hij straalde de rust van een boeddhist uit en liet ons een prettig mens zien. Ik vond het een eer om een man met zo'n staat van dienst, de hand te mogen schudden.

James Gaines, een American-Filipino, was regelmatig te vinden op de sets van Cirio Santiago. Dat zelfde gold ook voor Bruce Baron en Richard Harrison. En alle drie hadden ze wel eens een eigen inbreng voor wat betreft verhaal of script. Zo kwam James met een eigen script voor “Blackfire” dat een start heeft in Vietnam met veel actie en geweld en daarna in een Rambo-achtige scène overgaat. Ik mocht stunten voor Jim en kwam veel ouwe getrouwen tegen. Cirio werkte weer eens onder een pseudoniem. Hij heeft zoveel B-films geproduceerd dat hij daar waarschijnlijk zijn echte naam niet onder durfde zetten. Ik kan hem geen ongelijk geven. En B- of C-movie, het is toch werkgelegenheid.....

Richard Harrison

Nick en Willie waren sinds de Firebird Conspiracy onafscheidelijk geworden. Ze kwamen beiden uit de US-navy en hadden de zelfde oorlogservaringen in Nam opgedaan en er psychisch flink wat schade opgelopen. Nick kon niet meer wennen in de States en had zich begin jaren 70 voorgoed op de Philippijnen gevestigd.

Willie, geoefend in het 'killen' had bij terugkomst in Amerika dan ook geen enkele moeite om de kerel die zijn vrouw verkrachtte ( of met wie ze vreemdging, dat weet ik niet meer zo precies) een aantal kogels door het lijf te jagen. Hoelang hij heeft vastgezeten heeft hij me nooit verteld, maar ook hij is de westerse 'beschaving' toen ontvlucht en zocht zijn heil in ZO-Azië.

Toen we een keer niet kregen uitbetaald op een set, en verwezen werden naar het kantoor in Manila, kreeg ik het smeuïge verhaal van Willie dat hij samen met Nick ooit geld had geïnd op een kantoor van een andere producer die de jongens nog het een en ander schuldig was. Toen ze op de set van het kastje naar de muur werden gestuurd, besloten ze persoonlijk het hoofdburo te 'bestormen'. Toen hen daar werd verteld dat ze volgende week maar eens terug moesten komen, brak de hel los. Juist toen ze wilden overgaan tot “kicking asses”, besloot de tegenpartij eieren voor hun geld te kiezen. Het scheen om een aanzienlijk bedrag te zijn gegaan, want alle aanwezigen moesten hun knip trekken om botje bij botje te leggen om het bedrag op tafel te krijgen.

Vooral Willie kon een uitdrukking op zijn gezicht zetten waaruit direct op te maken viel dat er met hem niet 'gefuckt' diende te worden. Hij trok zijn lippen dan samen, zei niets en keek dwars door iemand heen, zo het oneindige in. Er straalde dan een onverschilligheid van hem uit die je deed beseffen dat hij geestelijk eigenlijk ergens anders was en tot alles in staat was zonder een plooi te vertrekken. Het killer-instinct was dan in hem wakker gemaakt. Ik heb die blik vaker in zijn ogen gezien, wanneer hij, sporadisch, iets uit Vietnam memoreerde.

Heel typisch voor hem waren zijn x-knieën en enorme brede platvoeten. Hij droeg ook altijd zijn eigen totaal afgesleten kisten omdat schoeisel van de wardrobe hem niet paste.

Maar hij kon gelukkig ook lachen. Ik zat een keer ergens bij een castingburo met m'n ellebogen op m'n knieën naar de grond te staren, toen er wat mensen binnenkwamen. Ik was in gedachten verzonken en keek niet op, totdat er een paar schoenen in mijn blikveld kwamen die me deden wakkerschudden. Zonder op te kijken, ( wat het geheel zijn humor gaf ), wees ik ernaar en riep: ...“I know these feet, I recognize them...!.”

Om vervolgens zijn schaterlach boven me te horen uitbarsten. Ik keek op naar een glunderend gezicht dat lachte van oor tot oor. Dat ene kleine moment zorgde voor een vriendschappelijke band die, zolang ik hem heb gekend, is blijven bestaan.

Het was inderdaad wel eens een probleem om je zuur verdiende centen te innen. Die ervaring had ik al opgedaan by m'n allereerste film Juramentado waar we door de storm de set moesten ontvluchten. Er werd ons toen medegedeeld dat we in Manila betaald zouden worden en kregen een adres mee. Toen wij daar later aanklopten bleek er 'niemand thuis'. Robert Marius en David Light zijn toen met hun hele hebben en houden gaan kamperen op de oprijlaan van de producer en schijnen dat volgehouden te hebben tot ze hun geld hadden. Ik wist op dat moment niets van hun actie, anders had ik zeker 'meegekampeerd'. Ik heb dus m'n alleerste film voor de kat z'n viool gewerkt want ik heb mijn centen nooit gekregen...

De andere Willie, the crazy one, praatte veel meer. Het ene sterke verhaal na het andere kwam over zijn lippen. Soms vertelde hij met zoveel overtuiging een gebeurtenis om er vervolgens aan toe te voegen dat hij zó veel loog dat hij 'staande moest slapen'.

Maar soms was een verhaal zo bizar, dat het wel waar moest zijn, het bestond niet om zoiets te verzinnen. Wat in ieder geval wel waar was, was zijn oorlogsverleden in Korea in de jaren 50.

Hij was daar gevangen genomen door de Noord-Koreanen en beslist niet met fluwelen handschoenen behandeld. Zijn hele lichaam zat onder de littekens en naar ik aanneem zal het ook zijn sporen geestelijk hebben achtergelaten. Je wordt tenslotte niet voor niets crazy genoemd. We hebben altijd gespeculeerd over hoever zijn criminele praktijken reikten en of hij wellicht gezocht werd. Hij heeft daar zelf nooit duidelijkheid over gegeven, en gelijk had hij...

Willie is later in Ermita Manila op straat vermoord door iemand op een brommer of motor, de dader is nooit gepakt.

Ronnie Patterson, ook een van de meer aparte typen, werd absoluut gecast om zijn uiterlijk. Met zijn tronie was hij een graaggeziene “bad guy “, en zo stond hij meestal ook in de aftiteling vermeld met een nummer erachter zoals: verkrachter nummer 2 of hooligan nummer 5. Ik ben nooit echt bevriend met hem geraakt en dat kwam echt omdat hij eruit zag als iemand die je nog geen kwartje voor de parkeermeter zou lenen.

Misschien dat zijn moeder van hem heeft gehouden... Ronnie Patterson

Een totaal andere gast was een Keniaan met de bijnaam 'bad boy', juist omdat hij zo zachtaardig was. Het was een enorme verschijning van goed twee meter, en breed als een gorilla. Het was één bonk vriendelijkheid en hij straalde uit dat hij geen vlieg kwaad zou doen. Als hij bij wijze van spreken op een ei zou gaan zitten, zou ie het niet breken maar uitbroeden. Hij was ongekend populair bij werkelijk iedereen. Maar zijn verschijning imponeerde.

Ik liep een keer over een markt in Manila toen er een grote schaduw over me heen viel en een stevige hand me bij de schouder vatte. M'n hart sloeg verschillende malen over, maar maakte een sprongetje toen ik me had omgedraaid en hem herkende.

“Don't you ever do that again”, vertelde ik hem beschuldigend.

“Bad boy”, vulde hij zelf aan. Ik heb nooit zijn echte naam geweten, maar doet er niet toe. Die bijnaam paste bij hem.

Populariteit was beslist belangrijk in dit vak. Was je géén graag geziene gast, dan kon je het wel schudden en wilde niemand met je samenwerken. Maar een stel vrienden op de goede plaats maakte een wereld van verschil en opende deuren naar werkgelegenheid. Er liep ooit een kerel rond die het had gepresteerd iedereen tegen zich in het harnas te jagen en als meest onsympathieke persoon bekend stond. Ik heb hem zelf nooit ontmoet, maar vraag iedereen die ooit met hem op de set heeft gestaan maar eens naar Mad Mel, en hij zal grijnzend het verhaal vertellen dat het einde van hem inluidde..

Wie het bedacht heeft is me niet bekend, maar Melvin kreeg de hint van iemand dat het nu het juiste tijdstip was om een kilo wiet naar Japan te smokkelen en dat hij er in één klap stinkend rijk mee kon worden. Naïef als hij was informeerde hij bij diverse 'vrienden' van hem of dit nou wel waar was, en of het niet gevaarlijk was.

Of iedereen aan wie hij dit vroeg nu in het complot zat lijkt me onwaarschijnlijk, maar toch schijnt hij van allen het soort antwoord te hebben gekregen dat hem deed vermoeden dat het inderdaad veilig was om te doen. Met zijn koffer vol marihuana heeft hij het tot Tokyo weten te halen, maar ook niet verder.

De hash-honden hadden een goede opleiding gehad en hadden een makkie aan hem, en ondanks zijn verweer dat wiet toch was toegestaan in Japan ( wat beslist niet zo is ), draaide hij voor een aantal jaren de bak in.

Toch blij dat ik het niet te bont heb gemaakt...

Lees meer...

.

American Ninja (NL)

click trailer
-->

American Ninja

Henry Strzalkowski was daar meestal in de functie van assistent-director. Hij was in feite de tussenpersoon naar de staf en deed dat voortreffelijk vond ik.

Legendarisch is hij geworden met zijn imitatie van Mozes die op de berg de regels van het opperwezen in ontvangst nam. Met een uitgestreken gezicht sprak hij dan: “Let me get this straight God, you want us to cut the end of our dick” ??? Hij werkte vaak voor Ken en Maria Metcalfe en het was daar toen hij me een bit-part aanbood in “American Ninja”, Ik moest een bodyguard neerzetten. Mike Dudikoff zou een door een Oosterling ( John Fujioka ) opgevoede knul spelen die van kleins af aan de vechtkunst ingelepeld had gekregen en daar in de westerse maatschappij veel profijt van zou hebben. Het was even wennen om deze keer eens geen militair uniform te dragen, maar een burger-outfit. De make-up scheelde ook, in plaats van groen, bruin en modder waar ik meestal mee ingesmeerd werd kreeg ik nu een keurig blosje, en gel in m'n haar.

Een prachtige lokatie langs het Taal-meer vormde het décor van de scènes waar ik deel van uitmaakte. Het was een luxueus buiten-verblijf waar al de Ninja getraind werden en waar ik als body-guard een oogje in het zeil hield.

We waren hier best een aantal dagen zoet en ik kreeg gelegenheid genoeg om goed kennis te maken met Fujioka, een bescheiden zachtaardige man, die er niet naar uit zag een grootmeester in een of andere vechtsport te zijn.

Onder de Philippijnse crew had ik inmiddels naam gemaakt als 'helot', het Tagalog woord voor genezer.

Tot mijn patiënten mocht ik zelfs rekenen: Don Stewart, Tony Carrion en Manulet Escudero. Hier leerde ik ook Renato Morado beter kennen, de stunt-coördinator van de Philippijnse ploeg. Een vakman op en top, die zorgvuldig iedere stunt voorbereidde en van wie ik nog veel zou leren.

--GENEESWIJZEN--

Sensei v.d. Bruggen had me de beginselen goed bijgebracht van 'Shiatsu', een Japanse drukpunt-techniek welke gebruikt wordt tegen pijnbestrijding, blessurebehandeling of om een tegenstander uit te schakelen. Ik was sinds begin jaren zeventig al erg bezig met alternatieve geneeswijzen, vooral acupunctuur. Ik had het verband begrepen tussen de atemi-punten waarop een karateka zich con-centreert en de behandelpunten op de meridianen bij acupunctuur.

Het heeft veel te maken met de manier van toucheren, waarbij grofweg gesteld kan worden dat een zachtere benadering helende gevolgen kan hebben, terwijl een (te) harde aanpak iemand zelfs kan uitschakelen of doden. Hoewel er diverse uitzonderingen zijn op deze regel.

Het was in deze periode dat een zoontje van kennissen van me, een nare aandoening kreeg. Het was een sportief joch van een jaar of acht die al wat prijsjes op de judomat had veroverd.

Zienderogen gingen al zijn functies achteruit en kon hij niet meer mee op school. De diagnose was verpletterend, hij had 'pan-encephalitis', wat inhield dat er een niet te genezen virus in zijn hersenen zat. Hij zou nog enkele maanden te leven hebben. Zoiets wil je niet horen als ouder zijnde, en begrijpelijkerwijs zochten ze naar een remedie. Bij Godsdienst en gebedsgenezing werd wel steun maar geen genezing gevonden, occulte 'mediums' die een foto van het ventje hadden gezien, konden niets anders doen dan meewarig het hoofd schudden. Al zoekende was ik een artikel tegengekomen van ene dr. Kenneth Kaunda die plantenextracten en kruiden uit de jungle van Zambia gebruikte en daarvan medicijnen samenstelde.

Encephalitis werd ook opgesomd in het rijtje van aandoeningen dat reeds met succes zou zijn behandeld. Het klonk mij als muziek in de oren. Ik nam contact op met de Nederlandse ambassade in Lusaka die mij dezelfde dag nog een telegram stuurde dat de enige dr. Kaunda die zij konden vinden, de huidige president was.

Diens broer scheen inderdaad iets met kruiden te hebben. Er stond een telefoonnummer bij. Natuurlijk heb ik dat nummer gebeld !! Ik kreeg een assistent of secretaris aan de lijn, aan wie ik mijn verhaal deed. Met een zwaar accent probeerde hij me te vertellen dat ik “gotorom” moest. Ik had geen idee wat ik daar mee aan moest, totdat hij Italy liet vallen en ik begreep dat ik naar Rome moest. Daar scheen die betreffende dokter een lezing te houden en aangezien Rome een heel stuk dichterbij is dan Lusaka, vond hij dat ik de man daar misschien kon ontmoeten. Het bleek inderdaad om de broer van ... te gaan.

Of, zei hij, ik kon wachten tot Holland want over een paar weken kwam er een handelsdelegatie uit Zambia op bezoek.. Dat leek mij een goede gelegenheid.

Toen dan ook de kranten melding maakten dat president Kenneth Kaunda naar Nederland zou komen en in een hotel in Wassenaar zakenrelaties en andere betrekkingen zou aanknopen, besloot ik onbeschaamd om telefonisch contact op te nemen met het betreffende hotel ..

De vlag dekte met: 'en andere' , de lading vond ik. Na twee keer mijn verhaal gedaan te hebben, werd ik doorverbonden met een Zambiaanse medewerker. Nadat ik hem had verteld dat op ik op aanraden van de ambassade in Lusaka ( ik kon hem ook een naam geven ) op deze mogelijkheid was gewezen, rade hij mij aan op een bepaald tijdstip aanwezig te zijn en een begeleidend schrijven voor de secretaresse mee te brengen..

Op de betreffende dag ben ik met de vader van het jongetje, Adrie Vermeer, naar Wassenaar gereden en vielen we niet uit de toon toen we in mijn glanzend zwarte Pontiac Firebird !!aankwamen en tussen ander glimmend zwart mochten parkeren.

In de lobby kon ik mijn briefje kwijt aan de desbetreffende assistente. Even later werd ons verteld dat wij na dhr. Wagner aan de beurt zouden zijn ( deze Wagner hoorde ik later, was de topman van Shell ). Zenuwachtig zat ik m'n speech voor te bereiden toen we geroepen werden. Twee bodyguards bij de deur onderzochten ons op wapenbezit en we mochten naar binnen. Een enorme zwarte gestalte stond tegenover ons en schudde ons de hand. Met een diepe bas, die bij zijn postuur paste, vroeg hij naar ons doel en wat hij voor ons kon betekenen. Wonderwel kreeg ik het aardig geformuleerd en bleek hij het verhaal te begrijpen. Hij was echter niet degene die kruiden samenstelde, maar wist van het verhaal.

Voorzover hij wist was er echter nog geen positief resultaat bekend van het behandelen van totale encephalitis, wel van meningitis.

Hij bleek zeer geïnteresseerd, maar moest het helaas toch bij een succeswens laten. Geïmponeerd en teleurgesteld gingen we terug naar huis. Ik had echter nog een ijzer in het vuur. Na een telefonische zoektocht naar een acupuncturist, die in Hong Kong was begonnen kwam ik uiteindelijk uit bij een adres in Londen. In een hele dure wijk zat daar een Chinese arts die oa. prins Bernhard behandeld zou hebben.

Na een afspraak zijn we er voor een week heengegaan en werd Richard iedere dag behandeld. De therapie leek aan te slaan en de ziekte te vertragen, maar van vooruitgang was niet veel te merken.

Het jongetje heeft veel langer geleefd dan de prognose was, maar is uiteindelijk helaas aan een longontsteking bezweken.

Dit hele gebeuren was voor mij aanleiding om verder te spitten in de niet-reguliere geneeswijzen.

---

Ik kwam in contact met Zeljko Iljadica, een Joegoslavische metaalbewerker die de bijnaam `karate´ had. In Zagreb en omstreken was hij geen onbekende. Hij bleek in het bezit van de 6e dan karate Shotokan stijl. Zijn bewegingen waren kort en strak, geen onnodige poespas vond hij, maar efficiënt te werk gaan was zijn motto. Ik vond het geen mooie stijl, maar ik was onder de indruk van de kracht waarbij hij kon stoten en trappen. Het geheim, vertelde hij, lag hem in de ademhalingstechniek en het centraliseren van de energie. Daarmee kon je stenen kapotslaan.

Met een zelfde innerlijke voorbereiding moest het mogelijk zijn voorwerpen te verplaatsen ( wat mij nooit gelukt is) en zieke lichamen te genezen, wat mij beter afging.

Blessures komen nu eenmaal voor bij sport, helaas maar het is zo. Het kan een verkeerde beweging zijn, of een foute warming-up, een mislukte val of ontoereikende techniek.

Vaak kreeg ik dan pijnlijke schouders, zere ruggen en ander lichamelijk lijden te behandelen, met in negen van de tien gevallen een direct en positief effect.

Pijnen verdwenen na een lichte aanraking. Soms was de nabijheid van m'n hand al voldoende om de klachten te doen verdwijnen. Het magnetiseren, ook wel instralen genoemd, dat ik nu onder de knie kreeg, was een direct gevolg van de Oosterse trainingsleer en de Buddhistische achtergrond.

Ik voelde er geen mystiek bij. Technisch is er zelfs het een en ander te verklaren. Wanneer je ervanuitgaat dat de hersenen een elektrisch signaal doorgeven via de zenuwbanen om bv. een hand te laten bewegen, en dat we van elektriciteit weten dat het een magnetisch veld creëert rondom de geleider, dan is sprake van een natuurwet.

Een transformator werkt bij de gratie van van de inductievelden die de primaire wikkelingen veroorzaken wanneer er een stroom doorheen vloeit. De secundaire spoel hoeft alleen maar in de buurt van het magnetische veld van eerste te worden gehouden om al een spanning op te wekken. Het creëren van een bio-magnetisch veld is één, om een ander dit veld te laten voelen is twee, maar om er vervolgens een genezende kracht van te maken, is een enorme mentale kwestie en heeft te maken met de fijn-afstemming naar de ontvanger en “de wens van de gedachte”. Hier wordt het wetenschappelijk verklaarbare minder makkelijk. Ieder element heeft een eigen frequentie, of een stof nu dood of levend is, het heeft een trillingsgetal. Kristallen, die ook in de radiotechniek gebruikt worden, staan bekend om hun unieke en hoge frequenties. Zo heeft ook elk levend wezen zijn 'privéfrequentie'. Wanneer deze waarden corresponderen met die van een ander, is er een afstemming. Vaak gaat het dan om hogere of om lagere harmonische 'tonen'. Ook een akkoord is mogelijk, zoals een muzikaal samengaan van geluiden laat weten.

Patiënten die onbehandelbaar blijken, noem ik zelf: priemgetallen, alleen maar bereikbaar (deelbaar) door één en zichzelf. bv. 13.

Verdere uitleg hierover wil ik niet geven, omdat er genoeg literatuur bestaat die deze zaken behandelen.

***

Ik was omringd door allerlei grootmeesters in de martial arts, en was eigenlijk enigszins teleurgesteld dat de meesten 'alleen maar konden vechten' en niet de geheimzinnigheid van een echte ninja hadden. Een uitzondering wil ik maken voor Jesse Ramos en Erni Ortega ( de laatste schoot zich een kogel door het hoofd na een slepend geval van kanker), deze mannen hadden precies dat beetje extra's wat hen bijzonder maakten. Hoewel Joonee Gamboa niet direct een Ninja is, wil hem toch noemen, omdat ik hem één van de meest sympathieke mensen vind die ik ooit ontmoet heb.

Veel van de Filippino-crew kende ik al van vorige films en gaandeweg pakte ik aardig wat Tagalog van hen op.

Goed kon ik het vinden met de jongens van de Philippine stunt association S.O.S. Die liepen wel eens een blessure op en dan wisten ze me te vinden. De meeste tijd op de set werd doorgemaakt met wachten dus er was gelegenheid genoeg om behandelingen te doen. Het was ook een lust voor het oog om al die vechtsporters te zien trainen met hun gevarieerde stijlen, het zuiver leren werpen van de shuriken, (de werpster of dart ), boogschieten, touwklimmen en de bijbehorende gezichtsuitdrukkingen. Ik heb er leuke dingen opgestoken. Ik had ook hier graag weer het ninjapak aangetrokken, maar er was slechts plek voor één westers exemplaar en dat was Dudikoff..

Hij heeft hem leuk neergezet vind ik.

---

Ik was nog even op de set van een lokale film met Paul Vance, die inmiddels weer naar Manila was verhuisd. Hij moest een verkoper spelen in een hengelzaak. Het ging om slechts één opname en hij verwachtte snel klaar te zijn, maar ze bleken op iemand te wachten. Toen die persoon na verloop van tijd nog niet was verschenen, viel iemands oog op mij ( ik stond bij de zijlijn alles zo'n beetje in me op te nemen ) en werd gevraagd of ik een klant wilde spelen die de hengelzaak binnenkwam. Als het je zó in de schoot wordt geworpen, moet je geen nee zeggen, dacht ik. Ik scheen er 'gemiddeld' genoeg uitgezien te hebben, want ik hoefde me niet te verkleden. Het ging ineens rap.

Één keer oefenen met de winkel binnenkomen en een kleine dialoog met Paul, daarna rolden de camera's. Ik kreeg m'n gerepareerde hengel terug en hoorde dat het niets kostte. Als een tevreden klant loop ik met een: “That's good service man, thanks” de winkel uit. We waren klaar. Ik heb geen idee onder welke titel deze film later is uitgebracht.

See: The finger !

http://bert-firebert.blogspot.com/2009/06/finger.html

---