Het huwelijk
Er stond een feest op stapel. De jongste broer van Butch Romualdez, Danny, ging trouwen met zijn Jacky. Ik kende hen beiden goed en was diverse keren bij hen op bezoek geweest. Danny kwam graag naar Cavite om mosselen te eten. Hij had ook plannen voor een lap grond dat hij in de buurt had en hij vond het relaxed om op het strand een joint weg te paffen.
Ik kreeg een uitnodiging om de voltrekking van hun huwelijk bij te wonen dat zou plaatsvinden op donderdag 27 juni 1985 's morgens om 09.00 uur.
Blikvanger zou tante Imelda zijn. Daar wilde ik wel bij zijn ...
Er was slecht weer opkomst, en om niet te laat voor de plechtigheid te zijn, besloot ik bij Dante par Pasia te overnachten. Hij was als goede vriend van de familie ook uitgenodigd en we zouden gezamenlijk vanaf zijn adres naar Intramuros rijden, waar de voltrekking in de prachtige kathedraal van San Agustin 
zou plaatsvinden. De receptie achteraf was in het Plaza hotel, uiteraard in de 'Leyte'-ballroom....
Tijdens de receptie naderhand in het Plaza hotel op Roxas Blvrd. vroeg ze aan Danny wie ik was ( zo'n blanke allochtoon valt op natuurlijk ) en hij vertelde haar dat ik een 'beroemde' Nederlandse acteur en stuntman was die via Butch een familievriend was geworden. 
President Ferdinand Marcos en first lady Imelda
Een beschaafd knikje in mijn richting bevestigde mijn bestaan voor haar. Maar een hand of een praatje was waarschijnlijk te min. Ik heb liefjes teruggeknikt en vond het best zo.
Danny en ik .. ...tante Imelda kom
Imelda en haar man waren hun top voorbij en niet erg geliefd meer door het volk. Vooral corruptie en zelfverrijking werd hen verweten. De macht brokkelde af en Corrie Aquino, de weduwe van de vermoorde Ninoy won aan populariteit.
Er braken onrustige politieke tijden aan. Het werd wat stiller met het internationale filmgebeuren. Er broeide wat, al een hele tijd.
Er brak een revolutie uit, de mensen gingen de straat op om te protesteren tegen de dictatuur van Marcos. Op allerlei strategische punten stonden gevechtseenheden klaar om de opstand de kop in te drukken. Ik volgde het nieuws op tv en ging niet vaker naar Manila dan nodig.
---
Ik had inmiddels al enige tijd inwoning. Een vriendin van me uit Nederland waarmee ik was blijven corresponderen, had gereageerd op mijn uitnodiging om hier eens te komen kijken en geschreven dat ze op een bepaalde datum aan zou komen. Toen ik haar op die dag van MIA ging ophalen, was de verrassing des te groter, toen ook haar tienjarig dochtertje bleek te zijn meegekomen.
In plaats van me enthousiast om de nek te vallen, liet ze snikkend haar hoofd op m'n schouder zakken. Verbouwereerd vroeg ik of ze een slechte vlucht hadden gehad en of ze ziek was. Niets van dit alles. Haar nieuwste relatie bleek te zijn stukgelopen. Haar 'vriend' had voor hen beiden een enkele reis Manila geboekt en hen op Schiphol afgezet met US$100,-.......!!
De opnames van 'American Ninja' zaten er net op toen zij arriveerden en ik moest ineens een heleboel 'familiezaken' regelen.. Ik vond het niet erg om voor enige tijd gasten te hebben, maar ik had begrepen dat ze niet meer van plan waren terug te keren naar Nederland. Zo was m'n uitnodiging niet bedoeld geweest eerlijk gezegd...
Daarbij kwam dat ik van plan was een paar maanden naar m'n vader te gaan, en dat ik bij terugkomst wilde gaan verhuizen. Het huisje van Emil was niet meer beschikbaar, het was verkocht, en ik was van plan te verkassen naar een barrio aan de andere kant van de rivier, ik had daar intussen veel vrienden opgedaan en zou er mijn eigen optrekje gaan aanbouwen. Ik was er met mijn vader regelmatig te gast geweest en we werden er voortdurend ontboden om iets te eten of te drinken. Zoveel gastvrijheid had pa nog nooit meegemaakt en hij wilde graag iets terugdoen om de boel wat in evenwicht te brengen. Tijdens de laatste typhoon was het huis van één van mijn vrienden daar, zwaar beschadigd.
Toen mijn vader informeerde wat het nou zou kosten om de zaak te repareren en hij hoorde dat de mensen geen geld hadden, trok hij zijn knip en offerde $ 100,- De mensen konden hun ogen niet geloven, want hiermee konden ze een heel nieuw huis bouwen!!
***
Toen ik het spul zo'n drie maanden over de vloer had, en ze waren meeverhuisd naar de overkant, vond ik dat Ellen ook maar eens wat voor de kost moest gaan doen. Ik bracht haar in contact met een centrum waar voetzoolmassage werd beoefend. Ze kon hier de beginselen van reflexologie leren en er tegelijkertijd wat mee verdienen..
Alles leek zo zijn gangetje te gaan, toen de dreigende revolutie roet in het eten gooide. Kennelijk was de berichtgeving hierover in Nederland nogal verontrustend, want Ellens moeder nam contact met me op om haar dochter en kleindochter te laten evacueren. Ik vond dat geen slecht idee. Maar Ellen had geen zin terug te gaan en vond dat het zo'n vaart niet liep. Oma wist tenslotte gedeeltelijk haar zin te krijgen door Ellen zover om te praten dat ze haar dochtertje liet gaan. Toen ze mij vroeg Thea naar Nederland te begeleiden, op haar kosten, besloot ik mijn plannen bij te stellen en het aanbod te aanvaarden. Zeker nadat een goede vriend van mij, Dante par Pasia, een journalist, mij een gezamenlijk schrijven van enkele collega's van hem overhandigde, met de taak de ongeregeldheden in hun land, in Nederland aan de kaak te stellen en politieke steun te vinden tegen Marcos, niet wetende dat het met vier dagen bekeken zou zijn......
Via de ambassade hadden we binnen de kortste keren onze tickets en konden we vrij snel vertrekken. De taxi deed er een eeuwigheid over om bij het vliegveld te komen. Overal op straat waren er protestmarsen en rellen, regelmatig werd er ook geschoten, voornamelijk nog in de lucht, maar toch...
----
Ook op Manila International Airport was het een gekkenhuis, overal stonden militairen. Veel balies waren gesloten. Wonderwel ging het inchecken in een hoog tempo en konden we zo de sluis naar het vliegtuig in. Alle balies waren inmiddels gesloten. Er kon niemand meer weg....Zo pakten wij op het nippertje de laatste vlucht vanaf MIA. naar Amsterdam. Via de intercom werden we regelmatig op de hoogte gehouden van de laatste ontwikkelingen in Manila.
Het grootste deel van het leger had zich achter de revolutie geschaard en steunde deze.
Marcos en de zijnen hadden zich verschanst in paleis 'Malacañang' vanwaaruit hij bevelen aan zijn slinkende aanhang bleef geven.
Vier dagen zou het duren. Tot het laatste moment bleef de dictator via 'zijn' tv-kanaal vanuit zijn paleiskamer aan het woord, totdat iemand de stekker eruit trok en Ferdinand zijn nederlaag moest erkennen.
Vol spanning bleef ik in Nederland de situatie volgen en hoorde dat Marcos na vier dagen beleg het hazenpad had gekozen. Met zijn regeringshelicopter (afgeladen met staven goud werd later gezegd ) toog hij naar Honolulu, Hawaii, waar hij met zijn ernstig zieke lichaam het verzet opgaf.
Eén ding vond ik ontzettend jammer, want Imelda was juist een programma gestart om het aantrekkelijk te maken voor gepensioneerden uit het buitenland om zich op de Philippijnen te vestigen en uiteraard hun zeer gewaardeerde valuta daar uit te geven. En aangezien mijn vader interesse had getoond om zijn laatste jaren in een warm land door te brengen kwam Butch op het idee om hem voor dit programma in te schrijven. Hij zou er dan voor zorgen dat pa de eerste zou zijn en een beetje in de schijnwerpers kwam. Dit leek me een leuk idee. Het werd zelfs nog mooier toen me werd gevraagd dit programma in Nederland te gaan promoten.
En geloof me, zelfs de naam Romualdez alleen al, opende deuren. Ik kreeg alle steun van de Philippijnse ambassade en de commercieel attaché in Rotterdam en Den Haag.
Maar de revolutie zette daar een streep door en het programma ging op de schop. Mijn vader moest trouwens enige tijd later een zware operatie ondergaan en moest ook zijn plannen herzien.
Imelda bleef een grote mond houden en waagde het zelfs na enkele jaren, de strijd om het gouverneurschap van Metro Manila aan te gaan met het zittende regime.
Corrie Aquino, een huisvrouw, had het hoogste ambt van het land in handen en de zware taak te vechten tegen corruptie in de hele natie, en de aanhang van de verliezers, die vooral in de thuisprovincies Leyte en Ilocos Norte te vinden was.
Vaak wordt vergeten dat er in dit land een kleine groep invloedrijke personen is, die het voor het zeggen heeft. Als grootgrondbezitters bezitten ze macht over de bevolking en zijn in de meeste gevallen tevens werkgever van hele gemeenschappen, die er wel voor waken zich tegen hun broodheren te keren. Je maakt niet zo maar een democratie van een dictatuur.
Eenmaal in Nederland besloot ik van de lente te genieten en weer een beetje aan de westerse cultuur te wennen. Vooral dat laatste viel me tegen.
Ik was 'veroosterd' en kreeg heimwee naar de tropenmentaliteit, ik heb het dan ook niet zo lang volgehouden en was binnen de kortste keren weer terug.
----
Na een paar dagen bijkomen in van de jet-lag, lag de hoofdstad weer op mijn route en was ik weer opzoek naar avonturen....
Er leek niets veranderd in Manila, er was een stuivertje-wisselen geweest over de te vergeven posten maar verder was alles bij het oude gebleven. Ik moest alleen even wennen aan de andere namen die nu de voorpagina's sierden.
Wat ook hetzelfde was gebleven, waren de castingburo's. Bij Metcalfe was het even rustig, maar Henry werkte voor diverse lokale producers en vergat zijn vrienden niet. Cirio Santiago had twee producties op stapel staan waarin ik een graantje mocht meepikken. De eerste was 'Equalizer 2000' waar ik een boeventype neer moest zetten. Inkoppertje hé.? Makkie dus..
Het was weer zo'n film waar alles boven het maaiveld werd neergeschoten, ik kwam dus goed aan bod bij zo veel actie. Wat mij altijd bijgebleven is, was een scène waarbij een boom doormidden geschoten zou worden. De stam was geprepareerd en werd met een latje rechtop gehouden. Een kleine explosieve lading zou hem doen omvallen. Op het moment dat hij moest vallen gebeurde er na de plof niets. Het latje was te sterk. Een dunner houtje werd aangebracht en wij weer terug naar de beginpositie. De direct zei “action” en tegelijkertijd viel die boom zonder hulpexplosief, statig om. Duidelijk te vroeg dus, maar ik kon m'n gezicht niet in de plooi houden en genoot van deze boom met zoveel gevoel voor humor. Toen uiteindelijk bij de derde poging de stam weer niet knakte, was ik beslist niet de enige die zich zowat zat te bezeiken van de lach. Zelfs Cirio, die bij de vorige take “puntanginamo” had geroepen, (wat een behoorlijk scheldwoord is op z'n Philippijns), kon een grijns niet tegenhouden. Het is tenslotte gelukt... Toen naderhand één van de driewielers in de plomp belandde, kreeg ik het gevoel dat dit niet helemaal de bedoeling was. Ik vond dat het er mooi uitzag, maar Santiago was het daar niet mee eens en liep te tieren. Het was een film vol geweld en schietpartijen. Mijn aandeel ligt voornamelijk in het achtergrond-gebeuren, schieten en geraakt worden, rare sprongen en valpartijen, dat soort zaken. Ik vind het zelf een niet te genieten film, maar misschien dat het voor de liefhebbers wel mee valt.
Premier Production had het maar druk met Cirio Santiago, want er stond die maand nog een film in de steigers. Toen het zover was, besloot ik Ellen mee te nemen naar de set, want figuranten zijn altijd nodig en van Cirio wist ik dat hij graag een blanke cast neerzette. En dat had ik goed voorzien. Het was me daar een weerzien zeg, Nick Nicholson was weer van de partij, even als Willie Williams, Steve Rogers, Don Gordon, Joonee Gamboa, David Light en ja hoor, Henry S. die de rol van voorman weer had opgenomen. Ik stelde Ellen aan Cirio voor en hij kon haar inderdaad ergens inzetten. We waren begonnen aan:
Ik mag chauffeur zijn in de blauwe stuntwagen. Er wordt een camera op de motorkap gemonteerd en ik mag m'n route rijden. Ik zit iemand achterna op een zanderig pad, en er wordt van alle kanten geschoten. Mijn ramen gaan aan gort en ik rij de auto tegen een stilstaand obstakel. De boel explodeert...
Toen een raam van de auto verbrijzeld moest worden, stond er iemand met een katapult die een grote stalen knikker door het glas schoot. Ik had de beste man eerst om een demonstratie gevraagd om te zien of hij wel een beetje kon mikken. Het klonk als een echte kogel toen we voor de take gingen. Het op tijd de auto verlaten voordat hij tegen het vliegtuig knalde was best hachelijk en moest in één keer goed. De filmbeelden spreken voor zich.
Ellen moest meelopen in een groep vluchtende mensen die werd beschoten. Zenuwachtig als ze was, struikelde ze al binnen enkele meters en ging plat op haar bek. De bril schoot van haar neus en kippig als ze was met haar min 10 of meer, ging ze er bovenop staan en brak het montuur doormidden. Nagenoeg blind moest ze haar weg vervolgen, met zweet op het voorhoofd en een vertwijfelde blik, dit was precies wat de camera wilde zien!! ze had overal pijn van het struikelen en rennen.....
.
